Słownik biograficzny

Gabel Paul Emil – ur. 29 marca 1875 w Elblągu, zm. 9 września 1938 w Hamburgu; malarz, rysownik i grafik. Jako dziecko został osierocony przez matkę, a jego ojciec ożenił się powtórnie. Ponieważ jednak stosunki między macochą a chłopcem nie układały się dobrze, na wychowanie wzięła go jego starsza siostra Maria. 1882 Maria wyszła za mąż za Carla Quinterna, który był właścicielem sklepu z przyborami malarskimi.

Urodził się 19 marca 1949 roku w Napiwodzie koło Nidzicy, zmarł 15 lutego 2018 roku w Elblągu. Pochodził z rodziny robotniczej, imię ojca: Jan, imię matki: Helena. W roku 1971 ukończył Technikum Mechaniczne w Elblągu. W latach 1968–1971 pracował jako monter w Gdańskim Przedsiębiorstwie Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Przemysłowych Mostostal, w latach 1971–1974 był brygadzistą w Przedsiębiorstwie Remontowo-Montażowym Przemysłu Okrętowego Budimor w Gdańsku, w latach 1974–1982 brygadzistą w Zakładach Mechanicznych „Zamach” im. gen. Karola Świerczewskiego w Elblągu. W okresie 16-19 grudnia 1970 roku był uczestnikiem strajku w Zamechu, przemarszu i wiecu pod budynkiem Komitetu Powiatowego PZPR.

Pracę w wymiarze sprawiedliwości rozpoczął w marcu 1931 roku jako aplikant sądowy w okręgu Sądu Okręgowego w Łucku. Po złożeniu w kwietniu 1933 roku egzaminu sędziowskiego, został w maju 1933 roku mianowany asesorem sądowym i skierowano go do pracy w Prokuraturze Sądu Apelacyjnego w Lublinie. Dnia 16 listopada 1935 roku został mianowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej sędzią Sądu Grodzkiego w Łanowcach. Od 9 lutego 1938 roku po przeniesieniu na własną prośbę, pracował na stanowisku sędziego Sądu Grodzkiego w Radziwiłłowie, gdzie zastała go wojna. Do służby sądowej powrócił w czerwcu 1945 roku, po tym, jak Minister Sprawiedliwości dekretem z dnia 16 czerwca1945 roku zlecił mu organizację i czasowe kierownictwo Sądu Grodzkiego w Elblągu.

Gelasinus ( właść. nazwisko Śmieszkowicz) Mikołaj – ur. w 1520 r. w rodzinie zamożnego bednarza lwowskiego Mikołaja S. Początkowe wykształcenie otrzymał we lwowskiej szkole katedralnej, potem studia na uniwersytecie krakowskim, które ukończył zdobywając tytuł magistra w 1545 r. Pozostał na uczelni i rozpoczął wykłady na wydziale filozoficznym.

W długim życiu i bogatej karierze zawodowej prokuratora Kazimierza Giedroycia, okres elbląski mógłby zostać uznany jedynie za niewiele znaczący epizod (trwał tylko pół roku). Taki osąd byłby jednak nietrafny, z uwagi na to, że realizacja zadania powierzonego mu przez Ministra Sprawiedliwości (pismem z dnia 18 czerwca 1945 roku), jakim było kierownictwo i organizacja Prokuratury Sądu Okręgowego w Elblągu, nastąpiła w wyjątkowo trudnych naówczas warunkach. Spisana przez Kazimierza Giedroycia w 1980 roku relacja pt. „Strzępy moich wspomnień z Elbląga”, pozwala poznać motywy, dla których zrezygnował z pracy w Prokuraturze Sądu Okręgowego w Radomiu, a także wiedzionego tam spokojnie życia oraz przyjemnego mieszkania.

Ur. 28 VIII 1929 r. w Czarnowie na Kaszubach, był synem nauczyciela Józefa i Anny z d. Wnuk – Lipińskiej. Mieszkał kolejno w Kowalewie i Chełmży w ziemi chełmińskiej, a w latach okupacji w pow. chojnickim. Ojciec jego był wówczas Komendantem Naczelnym Tajnej Organizacji Wojskowej „Gryf Pomorski”, zginął w niejasnych do dziś okolicznościach. W 1945 r. uzyskał świadectwo eksternistycznego ukończenia szkoły podstawowej, a dwa lata później Gimnazjum im. B. Chrobrego w Sopocie. Następnie podjął studia historyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, które ukończył w 1951 r. Rok później uzyskał na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika stopień magistra historii. Tam w 1960 r. uzyskał stopień dra nauk humanistycznych na podstawie rozprawy „Elbląski przemysł okrętowy w latach 1570 – 1815”.

Wilhelm Gnapheus, właść. Wilhelm van der Voldergraft (ur. ok. 1493 w Hadze, zm. 29 września 1568 w Norden), holenderski działacz reformacji, humanista, współtwórca i rektor Gimnazjum w Elblągu, wykładowca królewieckiej Albertyny. Kształcił się początkowo w jednej ze szkół zakonnych w Hadze (s'Gravenhage), potem studiował na uniwersytecie w Kolonii (w latach 1511-1512 i prawdopodobnie 1515-1516), uzyskując stopnie bakałarza i magistra filozofii; przypuszczalnie studiował też teologię. U schyłku studiów lub już po ich zakończeniu przyjął święcenia kapłańskie. Powrócił następnie do Hagi, gdzie w 1520 został kierownikiem szkoły łacińskiej (gimnazjum miejskie).

Niemiecki marszand, handlarz dziełami sztuki, wydawca, prekursor i propagator modernizmu. Urodził się 11 sierpnia 1873 w Elblągu, zmarł 21 października 1927 w Baden-Baden. Był czwartym z pięciorga dzieci Benjamina Goltz’a – płóciennika i handlarza wyrobami płóciennymi. Rodzina posiadała tkalnię na ulicy Sternstraße (dzisiejsza Gwiezdna, wówczas była to podmiejska ulica) i sklep na Wallstraße na Nowym Mieście (dzisiaj Hetmańska). Interes był dziedziczony z pokolenia na pokolenie. W 1886 jego rodzina utraciła majątek i przeniosła się do Królewca.

Gotsch Gottfried (ur. 8.10.1724 w Elblągu, zm. 1795 tamże). Zajmuje wśród elbląskich kronikarzy i historyków pozycję wyjątkową. Był synem elbląskiego farbiarza. Sam także wyuczył się tego rzemiosła, w 1743 został czeladnikiem. Następnie wyruszył w dwuletnią czeladniczą wędrówkę, a po powrocie odziedziczył ojcowską farbiarnię. Począwszy od 1757r, był członkiem nowomiejskiego sądu. W czasie pruskiej zwierzchności nad Elblągiem został rajcą miejskim i inspektorem budownictwa.

08. 12. 1884 - 22. 09. 1969, był nauczycielem w elbląskiej szkole przygotowawczej. Jest autorem około dwudziestu powieści i książek dla młodzieży