Elbląska fabryka cygar i wyrobów tabacznych. Po zakładach Schichau’a i Komnicka była to najważniejsza firma produkcyjna w mieście. Powstała z malej fabryczki Kohlweck & Co, której część udziałów nabył w 1874 Bernhard Loeser – współzałożyciel (razem z Karlem Wolffem) znanego berlińskiego sklepu z cygarami (wspominanego m. in. w książce Alfreda Döblina Berlin. Alexanderplatz).W 1878 wykupili oni całą elbląską firmę i nazwali ją „Loser&Wolff”. W 1874 r. firma, zatrudniająca wówczas zaledwie czterdzieści osób, wyprodukowała 26.700 cygar, co nie było ilością wystarczająca w stosunku do zapotrzebowania. W związku z tym zakłady rozwijały się, zatrudniając coraz więcej pracowników, a właściwie pracownic, gdyż trzon siły roboczej stanowiły w fabryce „Loeser&Wolff” kobiety. Było to spowodowane m. in. tym, że większość spośród elbląskich mężczyzn pracowała w przemyśle żelaznym. W „Loeser&Wolff” zatrudnienie znajdowały przede wszystkim młode, niezamężne kobiety, będące wyłącznie na swoim własnym utrzymaniu. Strojem roboczym pracownic były fartuchy i białe czepki, a to ze względu na konieczności zachowania porządku i czystości, do czego przywiązywano ogromną wagę. Jak na owe czasy firma zapewniała swym pracownikom dobre warunki socjalne i opiekę medyczną. Od pierwszych lat funkcjonowania zakładu przyznawano też premie. Działała kasa oszczędnościowa, kasa chorych oraz przyzakładowa stołówka, wydająca posiłki. W roku 1889 zakłady „Loeser&Wolff” w Elblągu zatrudniały już 3 tysiące osób, a produkowano w nich rocznie około stu milionów cygar różnych gatunków, począwszy od najtańszych aż do drogich, wyrafinowanych rodzajów. W międzyczasie, w 1885 roku powstała filia elbląskiej fabryki w Braniewie. W związku z dynamicznym rozwojem, dużą część produkcji przeznaczono na eksport do innych krajów europejskich, a także m.in. USA i Japonii. Fabryka „Loeser&Wolff” uważna była za wzorcowy model przedsiębiorstwa. W 1881 zaprezentowała swoje wyroby na Światowej Wystawie w Melbourne i zdobyła tam pierwszą nagrodę. Założyciel fabryki Bernhard Loeser odznaczony został szeregiem tytułów i wyróżnień państwowych. Nazwiskiem Loesera nazwano również ulice, przy której znajdowała się jego fabryka (dziś Królewiecka). Zasłużony dla rozwoju miasta fabrykant zmarł 2 maja 1902 r. w Berlinie. Półtora roku później zmarł współwłaściciel firmy Karl Wolff. Interesy prowadziła dalej wdowa po nim wraz ze szwagrem Berharda Loesera. Po Machtübernahme zakłady poddane zostały „aryzacji” i zmieniły nazwę Walter. E. Beyer.