Flamandowie to naród germański zamieszkujący głównie Flandrię (ponad 6 mln) oraz północno-wschodnią Francję (około 200 tys.). Flamandzcy emigranci żyją w USA, Kanadzie i Holandii. Większość Flamandów to katolicy. Zostali oni schrystianizowani w IV - VI wieku. Ich przodkami byli dolni Frankowie, Sasi i Fryzowie. Są oni blisko spokrewnieni z Holendrami (posługują się jednym, wspólnie standaryzowanym językiem niderlandzkim). W XVI wieku Flamandowie znaleźli się pod dominacją hiszpańską, a później austriacką i francuską. W roku 1830 powstało niepodległe państwo belgijskie, a Flandria stała się jego północną częścią. W kraju dominowali jednak mieszkający na południu francuskojęzyczni Walonowie i dopiero pod koniec XIX wieku status języka niderlandzkiego został zrównany z francuskim. W 1918 roku, po zakończeniu I wojny światowej Flamandowie powołując się na Deklarację Wilsona domagali się autonomii lub niepodległości. Ruch ten został wygaszony metodami policyjnymi i politycznymi. W 1963 wyznaczono w Belgii granicę między flamandzką i walońską (francuską) strefą językową. Wielu Flamandów mieszkających w Brukseli używa na co dzień języka francuskiego.