Jedna z odmian dialektu dolnopruskiego; będąca w użyciu na Wysoczyźnie Elbląskiej. Dialektem tym posługiwali się głównie starsi ludzie, wywodzący się z zasiedziałych na tych terenach rodzin. Począwszy od drugiej połowy XIX wieku dialekt elbląski zaczął jednak systematycznie zanikać wskutek powszechnej edukacji szkolnej, a także upowszechnienia się środków komunikacji, umożliwiających częstsze kontakty „ze światem” oraz środków masowego przekazu, jak np. gazety. Jedną z cech charakterystycznych dla tej gwary były liczne zapożyczenia z języka polskiego, jak również specyficzna wymowa. Dialektem elbląskim zajmował się m. in August Schemionek, autor m.in. słownika, a także zbiorów opowiastek i anegdot w tej gwarze oraz Walther Braun.