Zweckmässige Darstellung und deutliche Erklärung der veralteten, dunkeln und fremdartigen Wörter und Redensarten in Luthers Bibel –Uebersetzung […]

Opis dokumentu

Dokument wydany w 1797 roku w Cöthen autorstwa niemieckiego językoznawcy i leksykologa Johanna Christopha Vollbedinga (1757-?). Materiał zawiera alfabetycznie uporządkowany rejestr archaicznych i anachronicznych słów i zwrotów językowych, uzupełnionych krótkimi objaśnieniami, które zostały użyte w Biblii Lutra (niem. Lutherbibel), która po dzień dzisiejszy jest na obszarze niemieckojęzycznym pomnikiem kultury, ale przede wszystkim żywym tekstem Pisma Świętego. Już na początku swej działalności reformatorskiej Marcin Luter dostrzegł potrzebę dokonania przekładu Biblii na język niemiecki. Jeszcze przed nim istniały niemieckie przekłady Pisma Świętego, jednak ich szata językowa daleka była od doskonałości. Dodatkowo w miarę rozpowszechnione były jedynie częściowe przekłady Nowego Testamentu, natomiast dostęp do całego tekstu Biblii był utrudniony. Pierwsza publikacja przekładu Nowego Testamentu, dokonanego przez Marcina Lutra przy pomocy Filipa Melanchtona ukazała się we wrześniu 1522 roku. Przekład Starego Testamentu był już dziełem całego zespołu, w którego skład wchodzili, obok Lutra i Melanchtona, także m.in. Jan Bugenhagen, Kaspar Cruciger, Justus Jonas i Matthäus Aurogallus. Tekst całej Biblii opublikowany został w 1534 roku. Luter stale dopracowywał swój przekład, łącznie za jego życia ukazało się pięć wydań poprawionych, z czego ostatnie w 1545 roku.