Zur Geschichte der Predigt des Pietismus in Ostpreussen

Opis dokumentu

Książka z serii: Schriften der Synodalkommission für Ostpreussische Kirchengeschichte, H. 21. O historii kaznodziejstwa pietystycznego w Prusach Wschodnich. Pietyzm był nurtem religijnym w protestantyzmie w XVII i XVIII w. Początek p. wiąże się z działalnością Ph. J. Spenera, superintendenta Kościoła luterańskiego we Frankfurcie nad Menem, który od 1670 r. zaczął organizować wspólnoty pobożnościowe, poświęcone wspólnej modlitwie i objaśnianiu Biblii, w których Słowo Boże mogło być głoszone także przez świeckich. Pietyzm popularyzował pogląd o powszechnym kapłaństwie wiernych, postulował potrzebę pokuty, nawrócenia, wspólnotowości wiary, rygoryzmu moralnego oraz żywej pobożności, przejawiającej się nie tylko w modlitwie i lekturze Pisma Św., lecz również w pracy misyjnej, pedagogicznej i charytatywnej ; idee pietyzmu rozprzestrzeniły się też w innych krajach (zwłaszcza w Szwajcarii, Anglii, Ameryce, krajach skandynawskich). W Prusach Wschodnich ośrodkiem myśli pietystycznej był Uniwersytet w Królewcu, a głównymi reprezentantami tego nurtu byli Christian Langhansen (1660-1727), Georg Rogalla (1701-1733), Franz Schulz (1692-1763) oraz Heinrich Lysius (1670-1731).