Opisując kolekcję znajdującą się w zbiorach Biblioteki Elbląskiej, dotyczącą pakietu zdjęć przedstawiających fragmenty map poniemieckich lub powojennych dwujęzycznych. W których, znajdowały się kiedyś, dobra rodowe, znanych rodzin niemieckich. Wcześniej przybliżyliśmy miejscowość Kiersyty z majątkiem (Kerschitten) widoczną na mapie, niedaleko od niej znajdują się Wopity. W naszych zbiorach posiadamy aż trzy źródła z mapami, nazwaliśmy je – najstarszy widok, starszy widok i młodszy widok, choć prawdopodobnie to są tylko zbliżenia. Obecnie wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie elbląskim, w gminie Rychliki, w latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa elbląskiego. Mała wieś sąsiaduje z dawnym majątkiem ziemskim Rejsyty (Rossitten), w pierwszych wzmiankach źródłowych osada jawi się jako: Wopitigen, Wopiten, Wopithen i Opitten. Prawdopodobnie nazwa osady ma pochodzenie odrzeczownikowe - od imienia Prusa "Wopen" lub "Wope", dodano przy tym sufix "itten". Do 1945 r. nazywała się Opitten, choć z mapy wynika to różnie. Pierwotnie osada Prusów, o czym świadczy pierwszy zapis lokacyjny wydany w Przezmarku (Preußisch Mark), 20 XII 1350 r. przez komtura dzierzgońskiego Conrada von Brunyngisheyma, który nadał Prusowi Mintucze i jego spadkobiercom półtora łana ziemi "na polu Wopity". Lokację odnowiono 18.XI 1372 r., gdy główny szatny i komtur dzierzgoński Werner von Rumdorff nadał "wiernemu Gintelowi i jego braciom" półtora łana. W 1384 r. lokację powiększono o dalsze 2 i pół łana i 5 mórg, nadając je "Jakubowi z Wopit za jego wierną służbę". Wieś była zamieszkana przez "wolnych pruskich" (freie), którzy byli zobowiązani do służby wojskowej, budowy zamków i umocnień, pracy chłopskich wszelkiego rodzaju, jak również dawania dziesięciny. W latach 1577 - 1685 z dawnej pruskiej wsi czynszowej z piętnastoma małymi gospodarstwami, Wopity przekształciły się w niemiecką wieś czynszową na prawie chełmińskim. W latach 1839 -1853 właściciel Rejsyt - Heinrich A. Schlubach miał tu łącznie 3 łany oraz 9 i pół morgi ziemi. Osada liczyła wówczas 141 mieszkańców. Miejscowości w których zostały zabytki i są opisane z kolekcji znaleźć można po kluczach – „majątek”, „folwark” czy „zdjęcie mapy”.