Publikacja, wydana w 1887 roku w Berlinie opisująca dzieje i genealogię rodu szlacheckiego Rekowskich, pochodzących z terenów Bytowa (niem. Bütow) i Lęborka (niem.Lauenberg) na Pomorzu. Autorem opracowania jest zasłużonym dla rodu wojskowy Franz Friedrich Hugo Wilhelm Michael von Wotoch-Rekowski (1851–1929), badacz dziejów rodu, uczestnik wojny francusko-pruskiej, kawaler wielu orderów. Jego syn, Wilhelm, również prowadził badania nad historią rodu. Rekowski to jedno z najbardziej znanych nazwisk kaszubskich. Pochodzi od wsi Rekowo (wieś kaszubska w Polsce na Pojezierzu Bytowskim w regionie Kaszub zwanym Gochami), starego siedliska kaszubskiej szlachty zagrodowej. Wieś ta była od początku własnością odrębnych rodzin, które przyjmowały następnie wspólne nazwisko odmiejscowe. Według dokumentów z 1638 roku, powołującego się na przywilej z 1528 roku, w Rekowie siedziały rody: Wotoch, Stip, Dorzik, Mrozik oraz Fritz (Fritze, Friz). W XVIII-XIX wieku dzielili się na linie: Wantochów (Wotochów), Stypów, Wryczów (Wrycza) i Gynzów (Günz). W opracowaniu, na podstawie dokumentów drukowanych i materiałów rękopiśmiennych autor podejmuje próbę odtworzenia historii rodu i jego poszczególnych linii w okresie od 1300 roku do czasów mu współczesnych oraz szczegółowego opisu herbów rodu wraz z jego odmianami, zgodnie z zasadami heraldyki (tzw.blazonowanie). Publikacja zawiera ryciny z wizerunkami herbów.