Unparteiische Samlungen zur Historie der Rosenkreuzer

Opis dokumentu

Unparteiische Samlungen zur Historie der Rosenkreuzer- składające się z trzech części opublikowanych na przestrzeni 1786-1788 studium historyczne nad źródłami i historią Różokrzyża - nurtu ezoteryki chrześcijańskiej, według legendy zainicjowanego przez Christiana Rosenkreutza (1378-1484), w którego nazwisku zawiera się centralny symbol Różo-Krzyża. Publikacja „Unparteiische Samlungen zur Historie der Rosenkreuzer” określona została jako niezwykle cenna historycznie. W dokumencie autor kreśli historię różokrzyżowców analizując liczne źródła, dokumenty, dzieła, księgi wyznaniowe, manifesty różokrzyżowe, listy, traktaty etc. Należą do nich m.in. pochodzący z 1614 roku manifest „Fama fraternitatis” przedstawiający dzieje powstania Bractwa Różokrzyża, życiorys Rosenkreutza i historię jego śmierci (opowiada też o odkryciu jego grobu z proroczym napisem Post CXX annos patebo - „po 120 latach otworzę”); „Confessio fraternitatis Rosae crucis: Ad eruditos Europae” z 1615 roku, który ujawnia imię założyciela Bractwa i lata jego życia oraz oświadcza, że Bractwo ma wznowić wiek szczęścia „po nocy Saturna” (Wtedy wszystko, co było ukryte, będzie ujawnione. Ludzie nie będą cierpieć ani głodu, ani nędzy, ani choroby); czy anonimowy dokument „Chymische Hochzeit” zawierający m.in. szczegółowy wykład sztuki przemiany metali, będący symbolicznym opisem wznoszenia się duszy po kolejnych stopniach ku wtajemniczeniu itd. W dokumentach kładzie się nacisk na tajny charakter bractwa i na to, że jego członkowie nie mogą się ujawniać. („nasza budowla, choćby nawet sto tysięcy osób widziało ją z bliska, pozostanie na wieki wieków nienaruszalna, niezniszczalna i ukryta przed nikczemnym światem”). Wszystkie trzy dzieła rozpaliły do białości intelekty ówczesnej Europy. Wyliczono, iż w ciągu niespełna stu lat od ukazania się pierwszego z nich, czyli Famy, wyszło drukiem ponad dziewięćset tekstów o różokrzyżowcach. Autorem niniejszej publikacji jest jeden z najbardziej znanych teologów niemieckich XVIII stulecia Johann Salomo Semler (1725-1791). Jako starszy profesor teologii na Uniwersytecie w Halle - największym ośrodku teologicznym w protestanckich Niemczech - Semler był uważany przez wielu mu współczesnych za wiodącego rzecznika nowej formy teologii oświecenia, która podkreślała prymat indywidualnego sumienia, opowiadała się za potrzebą tolerancji religijnej i proklamowała “postępową” hermeneutyczną analizę religii. Dzięki swoje teologicznej pracy poznawczej, którą charakteryzuje konsekwentne myślenie historyczne i ze związanym z tym metodologicznym dostępem do źródeł został jednym z prekursorów i wpływowym przedstawicielem historyczno-krytycznych badań w Niemczech w XVIII wieku.