La sublime scuola italiana ovvero le piu eccellenti opere di Petrarca, Ariosto, Dante, T. Tasso, Pulci, Tassoni, Sannazzaro, Chiabrera, Burchiello, Macchiavelli, Boccaccio, Casa, Varchi […] Edizione di Agostino de Valenti. Poeti Volume IX

Opis dokumentu

Wydana w 1804 roku, w Stralsundzie i Berlinie, dziewiąta część antologii klasyki włoskiej, zawierająca wybór głównych dzieł czołowych przedstawcieli literatury włoskiej. Niniejszy tom składa się z dwóch głównych części. Pierwsza zawiera renesansowy poemat Morgante, autorstwa włoskiego poety, związanego z dworem Medyceuszy Luigiego Pulciego (1432-1484). Utwór ten zapoczątkował we Włoszech tradycję pisania obszernych epickich dzieł wierszowanych. Został opublikowany w pełnej wersji w 1483 roku. Niekiedy stosuje się wobec niego nazwę Morgante maggiore, która odróżnia ostateczną redakcję dzieła od jego wcześniejszego wydania. Poemat bazuje na Pieśni o Rolandzie i późniejszych opracowaniach losów Rolanda. Głównymi bohaterami poematu są Orlando i Rinaldo, paladyni Karola Wielkiego, oraz tytułowy Morgante, olbrzym. Negatywnym bohaterem, źródłem wszelkich nieszczęść, jest Ganelon Moguntczyk, który spiskuje przeciwko szlachetnym rycerzom z Saracenami. Sama treść nie gra tu pierwszorzędnej roli, istotne miejsce zajmuje tu krytyka społeczeństwa, komizm i humanistyczne poglądy autora. Poemat poprzedza biografia jego autora. Druga część antologii zawiera natomiast napisanym tercyną dantejską nieukończony poemat I trionfi (Triumfy), włoskiego poety Francesca Petrarki (1304-1374). Za życia Petrarca zdobył sławę jako filolog i autor łaciński. Dopiero w XVI wieku pojawiło się większe zainteresowanie jego włoską twórczością, które przekształciło się w petrarkizm - modę na naśladowanie poety, obecną także poza granicami Italii: zwłaszcza we Francji, Anglii, Hiszpanii i w Chorwacji. Triumfy to alegoryczny poemat przedstawiający wizję orszaków triumfalnych należących do personifikacji różnych abstrakcyjnych pojęć i opisujący metaforycznie drogę poety do Boga. Poemat doskonale wpisują się w literacką karierę Petrarki. To właśnie tutaj poeta decyduje się na rozwinięcie niektórych kluczowych wątków Canzoniere, (Sonetów do Laury), takich jak refleksja nad śmiercią, żywa introspekcja uczuć poety, wreszcie uduchowienie jego miłości do Laury.