Sittenlehre der Vernunft […]

Opis dokumentu

Rozprawa filozoficzna wydana w Berlinie w 1781 roku prezentująca problematykę etyki ludzkiego działania rozumianego jako ogół ludzkich aktów rozumnych. Autorem opracowania jest Johann August Eberhard (1739-1809) niemiecki filozof, członek Pruskiej Akademii Nauk, profesor filozofii na uniwersytecie w Halle. W swoim filozoficznym punkcie widzenia łączył idee filozoficzne Gottfrieda Wilhelma Leibniza (1646-1716) i Christiana Wolffa (1679-1754) z wzorami z angielskiej filozofii oświeceniowej. Był autorem wielu opracowań z zakresu racjonalnej teologii, filozofii moralnej, estetyki, teorii poznania, etyki i moralności, historii filozofii etc. Do historii filozofii wszedł poprzez swoją polemikę z Immanuelem Kantem (1724-1804) publikując w roku 1789 serię rozpraw Kritik der reinen Vernunft, w których bronił filozofii Leibnitza i Wolffa przed atakami Kanta. W dziedzinie germanistyki był twórcą pierwszego niemieckiego słownika synonimów -Versuch einer allgemeinen deutschen Synonimik. Opracowanie prezentuje rozważania natury ogólnej na temat istoty, znaczenia etyki i związanej z nią moralności czynów ludzkich oraz związane z tym refleksje i poglądy dot. m.in. szczęścia ludzkiego, zmysłów, przyjemności, wolnej woli i swobody ludzkiego działania, cnót etycznych, powinności i obowiązków ludzkich (wobec siebie, Boga i innych), uczynków wobec ciała i duszy (np. samobójstwa) etc. Autor dotyka również kwestii filozofii moralności, historii nauk moralnych, praw natury itd.