Serapionis medici Arabis celeberrimi practica stvdiosis medicinae vtilissima, quam postremo Andreas Alpagus Belluensis medicus et philosophus, idiomatisque arabici peritissimus in latinum conuertit cuius translatio nunc primum exit in lucem [ … ]

Opis dokumentu

Wydanie dzieła syryjskiego lekarza z IX w. Yahya ibn Sarafyuna (znanego w Europie jako Johannes Serapion) w łacińskim tłumaczeniu sporządzonym przez Andreę Alpago (ok.1450–1521/22), włoskiego lekarza i arabistę, tzw. Practica medicinae. Składa się z siedmiu traktatów. Pierwszy o chorobach włosów i skóry głowy (łysienie, wszawice), o chorobach głowy i mózgu, zaburzeniach umysłowych (mania, melancholia), o paraliżach i drgawkach. Drugi poświęcony chorobom oczu, powiek, uszu, nosa, bólom zębów, języka oraz chorobom gardła, kaszlowi, zbieraniu się flegmy. Traktat trzeci dotyczy schorzeń brzucha, żołądka i jelit, mówi o zaburzeniach apetytu i trawienia; o biegunce, dezynterii, refluksie, hemoroidach. Traktat czwarty jest o chorobach wątroby, śledziony oraz nerek; o cukrzycy, podagrze, kamicy nerkowej. Traktat piąty mówi o schorzeniach skórnych oraz wenerycznych, o trądzie, o wściekliźnie, trujących ukąszeniach i ugryzieniach, o ospach, rakach, skrofułach; o chorobach kobiecych i zaburzeniach ciąży. Traktat szósty o gorączkach oraz traktat siódmy o sporządzaniu i stosowaniu leków. W drugiej części traktat De simplicium medicaminum temperamentis, zwany również Aggregator lub Liber aggregatus in medicinis simplicibus napisany najprawdopodobniej w XI w. w Andaluzji przez nieznanego autora. W XII w. przetłumaczony na łacinę przez Szymona z Genui i Abrahama z Tortosy; później często przypisywany Johannesowi Serapionowi. Jest to dzieło o roślinach leczniczych, uzyskiwaniu substancji leczniczych i przygotowywaniu z nich leków. Opiera się na starożytnych greckich traktatach farmaceutycznych Galena i Dioskoridesa. Dokument współoprawny z innymi drukami (klocek introligatorski), sygn. Ob.6.III.911-Ob.6.III.912.