Studium przyrodniczo-kulturoznawcze, rodzaj przewodnika i informatora, wpisuje się w nurt modnej wówczas „romantycznej turystyki” oraz turystyki regionalnej, poznawania najbliższych, rodzinnych okolic. Praca dotyczy Niziny Elbląskiej, Wzniesienia Elbląskiego, okolic jeziora Drużno, okolic nadzalewowych (Kadyny, Frombork), tzw. „Szwajcarii Próchnickiej”, Mierzei Wiślanej oraz wielu pomniejszych miejscowości (Pasłęk, Jaśkowo, Rzeczna, Szymonowo). Studium koncentruje się zarówno na aspektach przyrodniczych opisywanych krain i miejscowości (jeziora,ptaki żyjące na Mierzei, tysiącletni dąb w Kadynach, Ceglany Las), jak i na architektonicznych (katedra we Fromborku, kanał Elbląski, latarnia w Krynicy Morskiej) oraz etnograficznych i kulturowych (gospodarstwo chłopskie w Prusach Górnych, charakterystyczne dla budowli z muru pruskiego wiatrownice - drewniane deski lub łaty ukośnie mocowane do krokwi od spodu; ich zadaniem jest usztywnienie konstrukcji więźby dachowej w kierunku podłużnym; w Górnych Prusach miały one częstokroć ozdobną formę, w postaci np. figurek). W książce Emila Krügera czytelnik znajdował też wzmianki o najważniejszych w historii danych miejscowości wydarzeniach (oblężenie zamku w Przezmarku, wielki pożar 1767 w Tolkmicku) oraz miejscowe legendy (o węgorzu z Tolkmicka, diabelskim kamieniu w Srebrnym Potoku, Hoggo i jego trzech córkach, syrenie z Groß Kanten). Książka podzielona na 62 rozdziały, zawiera liczne zdjęcia i ilustracje, a wydana w elbląskiej oficynie Leona Gauniera.