Rassenpflege im völkischen Staat

Opis dokumentu

Rassenpflege im völkischen Staat (Monachium, 1933) - jedna z licznych ówcześnie publikacji dotyczących zagadnienia higieny rasowej i propagująca poparcie dla idei segregacji rasowej w opracowaniu Martina Staemmlera (1890-1974). Autor opracowania był zaliczany do grona centralnych postaci nazistowskiej eugeniki w patologii niemieckiej. Z wykształcenia był patologiem. W 1927 został dyrektorem Instytutu Patologiczno-Higienicznego miasta Chemnitz. W kwietniu 1931 dołączył do NSDAP. Później pracował również jako konsultant w biurze polityki rasowej NSDAP. W maju 1934 roku został profesorem zwyczajnym anatomii patologicznej na Uniwersytecie w Kilonii, a we wrześniu 1935 roku anatomii patologicznej na Uniwersytecie Wrocławskim, którego rektorem był w latach 1938-1942. Przejęcie władzy przez narodowych socjalistów w 1933 r. oznaczało nie tylko zmianę ustrojową od pierwszej demokratycznej republiki Rzeszy Niemieckiej do totalitarnego państwa przywódczego, ale także zaznaczyło wyjątkową orientację polityki w stronę konstrukcji rasy. Rasa, pochodzenie etniczne, a co za tym idzie biologiczne pochodzenie jednostki, utworzyły terminy, które ukształtowały punkt wyjścia, ale także cel wszystkich obszarów polityki w Trzeciej Rzeszy. Sankcjonowane przez państwo dziedziczne zdrowie i jedność rasowa decydowały o awansie osób uznawanych za „wartościowe”, a w przypadku zdiagnozowanej „niższości” o dyskryminacji, prześladowaniu i eksterminacji niepożądanych grup ludności. Aby legitymizować tę państwową politykę wykluczenia, narodowi socjaliści odwoływali się do „bezpiecznych ustaleń” już istniejącej nauki: higieny rasowej. Dyscyplina ta, która wyłoniła się w latach 90. XIX wieku jako nauka i ruch społeczno-polityczny, miała na celu kontrolę państwa, w oparciu o ustalenia naukowe, nad generatywnym zachowaniem ponadindywidualnych struktur społecznych, w tym przypadku rasy. Higiena rasowa określana mianem zradykalizowanej formy eugeniki została stworzona w celu ochrony „czystości rasy” i odnowy biologicznej narodu niemieckiego oraz powstrzymania postępującej fizycznej i umysłowej degeneracji. Książka Staemmlera propaguje poparcie dla idei segregacji rasowej. W szczególności akcent kładzie na wyraźny rozdział krwi żydowskiej i niemieckiej. Popiera organicystyczną filozofię państwa, w której jednostka nie jest postrzegana jako autonomiczny, niezależny podmiot lecz jedynie jako część składowa pewnej całości: narodu, rasy, państwa. Ta całość jest jak organizm i wszystko musi w nim prawidłowo współpracować. Łatwo zatem postrzegać odmieńców jako chorobę, niezdrowy organ, który trzeba usunąć. Rozwija kwestie przymusowej sterylizacji (dla której wskazaniem był niedorozwój umysłowy, schizofrenia, psychoza okresowa, padaczka wrodzona, ciężka wada rozwojowa, ciężki alkoholizm, przestępstwo etc.), przymusowych aborcji, tzw. niszczenia życia „niegodnego życia”, odpowiedniej prokreacji i reprodukcji, której zadaniem  był utrzymywania „czystości” w pożądanych parach i zachowanie niemieckiej czystości krwi etc. W podsumowaniu Staemmler argumentuje m.in. : „…Stawiane przez nas żądania są pod wieloma względami trudne… Ale nie zapominajmy nigdy, że chodzi o istnienie lub nieistnienie narodu i że wszelkie możliwe środki są uzasadnione, aby go zachować…”