Pyrmontische Mineral-Wasser, und Stahl-Brunnen, derselben Historie, wahrer Mineralischer Gehalt, Artzeney-Kräfte, Gebrauch, Wirckung und Nutzen zur Erhalt - und Wiederbringung der Gesundheit. Beydes vom Trincken und Baden […]

Opis dokumentu

Pyrmontische Mineral-Wasser, und Stahl-Brunnen… (Hanower, Prymont ; 1740) - publikacja dotycząca historii miejscowości uzdrowiskowej Pyrmont oraz leczniczych właściwości wód pyrmonckich, w opracowaniu niemieckiego lekarza, specjalizującego się w analizie i zastosowaniu pyrmonckich źródeł leczniczych Johanna Philippa Seipa (1686-1757). Malownicze miasteczko Pyrmont, położone w dolinie rzeki Emmer, u stóp góry Bomberg, znane było przede wszystkim ze swych słynnych źródeł mineralnych. Do 1494 roku, jako hrabstwo było własnością hrabiów Pyrmont. Później, przechodząc drogą sukcesji w posiadanie kilku rodzin, zostało w XVII stuleciu przyłączone do księstwa Waldeck. Już w połowie XVI wieku Pyrmont stał się jednym z najbardziej uczęszczanych zdrojowisk, w którym naturalne źródła wód leczniczych stosowano do kuracji pitnych lub kąpieli mineralnych. Johann Philipp Seip studiował medycynę w Halle, Londynie i na kilku holenderskich uniwersytetach, uzyskując w 1709 roku tytuł doktora. W 1712 roku powrócił do rodzinnego miasteczka Oesdorf (obecnie dzielnica miasta uzdrowiskowego Bad Pyrmont), gdzie poświęcił się pogłębionym badaniom nad składem, oddziaływaniem i zastosowaniem tamtejszych wód leczniczych. W 1719 roku otworzył przy Brunnenstraße pensjonat zdrojowy. Równolegle zajmował się wyjaśnieniem zjawiska (obserwowanego przez miejscowych robotników już od początku XVIII wieku) wydobywania się gazu ze skał istniejącego kamieniołomu. Jako pierwszy dostrzegł właściwości lecznicze wypływającego gazu, którym okazał się dwutlenek węgla (ze względu na duszące właściwości gazu Seip początkowo uważał, że jest to gaz siarkowy). Zlecił rozbudowę miejsca, aby następnie udostępnić je jako jaskinię parową dla kuracjuszy i „ szukających uzdrowienia”. Seip osobiście opiekował się wieloma wybitnymi kuracjuszami, w tym m.in. carem Piotrem Wielkim, Fryderykiem II Pruskim czy Gottfriedem Wilhelmem Leibnizem. W 1733 roku został wybrany członkiem Królewskiej Pruskiej Akademii Nauk w Berlinie, w 1736 członkiem Royal Society w Londynie, a w 1751 członkiem Niemieckiej Akademii Przyrodników Leopoldina. W opracowaniu znajdujemy m.in. rys historyczny hrabstwa Pyrmont, obszerne informacje o tamtejszych źródłach mineralnych, składzie, zawartości i oddziaływaniu wód leczniczych, ich zastosowaniu w kuracjach pitnych i kąpielach mineralnych, leczeniu chorób i dolegliwości etc.