“Słownik pruski. Język i folklor pn. i wsch. części Niemiec”. Siedem wspólnie oprawionych zeszytów (od 16 do 22). Prace nad słownikiem trwały od 1911 r. Miał on gromadzić słownictwo i folklorprowincji Prusy Wsch. i Zach. W tym celu badacze zbierali przysłowia, zagadki, formuły błogosławieństw, zaklęcia, wyliczanki, piosenki dziecięce i ludowe, podania i baśnie, humorystyczne wyrażenia, informacje o grach i zabawach, języku zwierząt, znaczeniu dzwonów, zwyczajach i wierzeniach.Słownik miał usystematyzować dialekt w całym jego bogactwie, unaocznić „różnorodność jego słownictwa”, „przejrzystość” i „siłę wyrazu”, a tym samym dać odpór powszechnemu w środowiskach intelektualnych poglądowi, że „Plattdeutsch”to mowa „prostych ludzi”.