Politisches Leben des Fürsten Karl Moriz von Talleyrand

Opis dokumentu

Politisches Leben des Fürsten Karl Moriz von Talleyrand (Lipsk, 1834) - niemieckojęzyczny przekład publikacji traktującej o działalności politycznej francuskiego polityka i dyplomaty Talleyranda, której autorem jest Alexander Sallé. Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord (1754-1838) znany jako Talleyrand w początkach swojej kariery był duchownym Kościoła rzymskokatolickiego. Od 1789 roku piastował godność biskupa ordynariusza diecezji Autun. Jako jeden z nielicznych hierarchów kościelnych Królestwa Francji  podczas Stanów Generalnych poparł postulaty Stanu Trzeciego i przystąpił do Zgromadzenia Narodowego. Był inicjatorem francuskich reform: miar i wag opartych o system metryczny, sekularyzacji dóbr kościelnych, konstytucji cywilnej kleru oraz organizatorem Kościoła konstytucyjnego. W 1791 roku porzucił stan kapłański, zajął się karierą polityczną i dyplomatyczną. Na krótko jednak w latach 1791–1792 wrócił do posługi duchownej, biorąc udział w konsekracji biskupów konstytucyjnych, czym ściągnął na siebie ekskomunikę, która ciążyła na nim formalnie aż do 1838 roku. W okresie rządów jakobinów przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych Ameryki. Po powrocie za rządów Dyrektoriatu poparł zamach stanu Napoleona Bonaparte. W okresie Konsulatu i I Cesarstwa Francuzów był jednym z głównych animatorów polityki zagranicznej Francji. Po klęsce Napoleona I w wojnie z Rosją pozostawał w jawnej opozycji. W 1814 roku został doradcą Ludwika XVIII, a następnie premierem Francji. Był reprezentantem Francji na kongresie wiedeńskim, gdzie ustalono nowy podział wpływów w Europie. Był orędownikiem porozumienia, które miało zapewnić trwały pokój i sojusz pomiędzy Wielką Brytanią i Francją. W 1830 roku był uczestnikiem i jednym z przywódców politycznych rewolucji lipcowej, która wyniosła na tron Ludwika Filipa I. Następnie był ambasadorem w Wielkiej Brytanii (1830-1834). Do historii przeszedł jako zręczny dyplomata, cyniczny i bezwzględny. Stanowił najdoskonalsze wcielenie typowego dla swej epoki pragmatyka, amoralnego polityka i męża stanu, choć inni widzieli w nim żarliwego patriotę niezmiennie walczącego o francuską rację stanu, mimo zmieniających się okoliczności. W obiegowej opinii Francuzów stał się symbolem wiarołomstwa i politycznego cwaniactwa. Jego zachowanie było krytykowane przez wielu wybitnych ludzi kultury i sztuki (m.in. Victora Hugo, Stendhala czy Balzaka). Mimo to jest ceniony ze względu na swoje niewątpliwe osiągnięcia dla dobra kraju, m.in. w czasie kongresu wiedeńskiego.  Autorem niemieckojęzycznego przekładu jest austriacki dziennikarz, publicysta, pisarz patriotyczny i tłumacz Johann Chrysostomus Sporschil  (1800-1863).