Tom drugi Poesieen von Johann Caspar Lavater (Lipsk, 1781) - zbioru utworów poetyckich, stanowiących część dorobku literackiego Johanna Caspara Lavatera (1741-1801). Urodzony w Zurychu, Lavater był szwajcarskim poetą, filozofem, teologiem i kaznodzieją, który w 1769 roku przyjął święcenia kapłańskie. W tym samym roku podjął dyskusję z Mosesem Mendelssohnem (1729-1780), którego usiłował nawrócić na chrześcijaństwo, posyłając mu swój przekład Palingénésie philosophique Charlesa Bonneta. Książka ta dowodziła słuszności objawienia odwołując się do nauk przyrodniczych. Lavater wezwał Mendehlsonna do obalenia rozumowania Bonneta lub przyjęcia chrześcijaństwa. Mendelssohn podjął dysputę, zakwestionował jednakże możliwość dowodzenia słuszności jakichkolwiek treści religijnych przy pomocy takiej dialektyki. Sprawa ta przyniosła Lavaterowi uznanie jako przywódcy religijnemu. W medycynie znany dzięki koncepcji fizjonomiki, którą rozwinął w czterotomowym dziele Physiognomische Fragmente zur Beförderung der Menschenkenntnis und Menschenliebe (1775–78), w którym wygłosił swoją teorię, twierdząc że różne charaktery można rozpoznać po rysach twarzy i kształcie ciała. Lavater znany był również z racji licznych publikacji swoich kazań, poematów religijnych oraz utworów poetyckich. Niniejszy dokument zawiera zbiór jego utworów, pochodzących głównie z lat 70-tych XVIII wieku, i mieści w sobie m.im. fragmenty niedokończonej epopei zatytułowanej Adam z 1779 roku, a także utwory poetyckie, ody oraz listy poetyckie, których adesatami są m.in. Johann Jacob Bodmer, Christian Fürchtegott Gellert, Johann Jacob Breitinger, Johannes Bernhard Basedow, Johann Joachim Spalding itd. Dokument współoprawny z innymi drukami (klocek introligatorski), sygn. 92418/1-92418/2.