Dzieło filozoficzne niemieckiego uczonego Christiana Wolffa poświęcone ontologicznym fundamentom badań naukowych. Wolff dedykował je Fryderykowi I Heskiemu, którego przymioty ducha zachwala w krótkim wstępie otwierającym dzieło. Po opuszczeniu Prus (został wygnany za głoszone nauki przez Fryderyka Wilhelma I) znalazł schronienie właśnie u swojego mecenasa w Magdeburgu. Właściwą część dzieła otwiera przedmowa, w której autor omawia zmiany, jakie przyniosło oświecenie i myśl Kartezjusza w podejściu do filozofii i ontologii. Wolff twierdził, że wszystkie nauki, zarówno te humanistyczne jak i ścisłe, powinny opierać swoją metodologię badawczą na fundamentach filozoficznych (ontologii), łącząc naukę arystotelesowską ze scholastyką. W kolejnych rozdziałach objaśnia więc, jak sam pojmuje pojęcie ontologii, ujmując je (podobnie jak jego mistrz Leibniz) w kategoriach logiki. Dużo uwagi poświęca też omówieniu granic poznania, racjonalności bytu i przyczynowości. Dodatkiem do dzieła jest indeks pojęć filozoficznych.