P. Ovidii Nasonis opera omnia […] Tom II

Opis dokumentu

P. Ovidii Nasonis opera omnia … (Getynga, 1798) - drugi tom antologii dzieł jednego z największych elegików rzymskich oraz poetów epoki augustowskiej Owidiusza (43 p.n.e.-17 lub 18 n.e.). Urodzony pod nazwiskiem Publiusz Owidiusz Nazo (łac.Publius Ovidius Naso) uważany jest, obok Wergiliusza i Horacego, za jedną z najważniejszych postaci w dziejach poezji łacińskiej i europejskiej. Owidiusz pochodził z zamożnego rodu ekwitów. Odbywszy studia retoryczne w Rzymie, podróżował do Aten, Azji Mniejszej i na Sycylię. Po powrocie do Rzymu rozpoczął karierę urzędniczą, z której wkrótce zrezygnował. Był związany z kołem poetyckim Korwinusa Mesali. W 8 r. n.e., będąc u szczytu kariery, został skazany przez cesarza Augusta na zesłanie do Tomis, gdzie spędził ostatnie lata życia. Bogata twórczość Owidiusza była z jednej strony kontynuacją dzieł wcześniejszych poetów łacińskich i greckich, z drugiej zaś wprowadziła do literatury nowe formy wyrazu. Barwność i lekkość opisu, poczucie humoru oraz niewyczerpana inwencja i kunszt poetycki sprawiły, że już u współczesnych Owidiusz cieszył się olbrzymią popularnością, a jego twórczość była i jest nadal współcześnie źródłem inspiracji dla poetów, dramatopisarzy, kompozytorów i malarzy. Tom drugi rozpoczyna kontynuacja (księgi X-XV), zamieszczonego w tomie I antologii, największego dzieła Owidiusza - poematu Metamorfozy (łac. Metamorphoses), w którym poeta przedstawia chronologicznie, od powstania świata po apoteozę Juliusza Cezara, przemiany dokonujące się w naturze, grupując opowieści wokół postaci bogów i bohaterów bądź też stosując kryterium podobieństwa lub kontrastu. Pisząc Metamorfozy, Owidiusz zerwał z dotychczasową tradycją literacką. Porzucił w nim swoją wcześniejszą twórczość erotyczną, a z szydercy przemienił się w piewcę rzymskiej tradycji, wspierającego politykę Augusta. W dalszej kolejności znajduje się, nieukończony z powodu wygnania, poemat Fasti, którego ramą kompozycyjną jest kalendarz. W utworze Owidiusz objaśnił genezę tradycyjnych rzymskich świąt, uroczystości, obchodów i rocznic. Poeta zdążył napisać jedynie sześć ksiąg, z których każda poświęcona jest jednemu miesiącowi. Kolejne utwory antologii pochodzą z okresu zesłania do Tomis. Należą do nich dwa zbiory elegii wygnańczych: Żale (łac.Tristia) oraz Listy znad Morza Czarnego (łac. Epsitulae ex Ponto). Te dwa cykle utworów podejmują tematykę autobiograficzną, omawiając życie poety i przyczyny jego wygnania. Tom wieńczy elegijny poemat Ibis. Na jego treść składają się przekleństwa i złorzeczenia wymierzone przeciwko anonimowemu byłemu przyjacielowi z Rzymu, który zamiast bronić wygnańca i ujmować się za nim, stał się oszczercą, usiłuje wzbogacić się na jego krzywdzie, atakuje go publicznie, nachodzi jego małżonkę, a w końcu usiłuje mu ją odebrać.