Ordynacya Rzemieślnicza lub ułożenie porządkow rzemieślniczych dla Pruss Zachodnich

Opis dokumentu

Wyroby zrzeszonych rzemieślników podlegały surowej kontroli władz cechowych. Musiały być lepszej jakości niż wykonywane przez tzw. partaczy – rękodzielników. Wielkość produkcji narzucana była odgórnie i surowo kontrolowana, aby nie dopuścić do znacznego spadku cen na wyroby. Przynależność do cechu dawała przywileje nie tylko ekonomiczne, ale również polityczne i towarzyskie. Tylko mistrzowie byli pełnoprawnymi członkami cechu. Zanim dopuszczono kandydata na mistrza do przedstawienia radzie cechu sztuki mistrzowskiej, musiał okazać świadectwo prawego pochodzenia, świadectwo wyzwolenia na czeladnika i wykazać się odpowiednią praktyką. Następnie prezentował sztukę mistrzowską - pracę, której rodzaj dokładnie opisywały przepisy cechowe. Przyjęcie sztuki a następnie prawa miejskiego oraz uiszczenie opłat na rzecz organizacji wieńczyło starania o tytuł mistrza. Mistrzom przysługiwało prawo udziału w zarządzie cechu. Mogli piastować godności związane z reprezentowaniem zrzeszenia na zewnątrz. Uczyli i wyzwalali czeladników, ale przede wszystkim mieli prawo wykonywania rzemiosła. Ordynacja rzemieślnicza dla Prus Zachodnich z 24 stycznia 1774 r. przekształciła dawne korporacje rzemieślnicze w prężnie działające „zakłady produkcyjne”. Na w/w rozporządzenie (ordynację) składa się 49 paragrafów, które obligowały rzemieślników do przestrzegania zasad w zawodzie pod groźbą kary. Dwukolumnowy druk urzędowy w języku polskim i niemieckim wydany przez Johanna Jacoba Kantera. Format 2°.