Oeuvres de Nicolas Boileau Despréaux. Tome premier […]

Opis dokumentu

Oeuvres de Boileau Despréaux … (Paryż, 1800) - pierwszy tom antologii dzieł Nicolasa Boileau-Despreaux (1636-1711) - francuskiego poety i krytyka literackiego, historiografa Ludwika XIV, od 1684 roku członka Akademii Francuskiej. Nicolas Boileau-Despréaux rozpoczął edukację w kolegium de Beauvais. Jako nastolatek został wysłany na studia teologiczne na Sorbonie, szybko jednak przeniósł się na wydział prawa, zaś śmierć ojca w 1657 roku przyniosła mu niewielki spadek, który pozwolił na poświęcenie się jego największej pasji - literaturze. W tym okresie Boileau zaczął pisać wiersze, które jednak zostały uznane przez krytyków literatury za dosyć słabe, pozbawione talentu i wyrazu. Bardziej istotnym elementem jego wczesnej twórczości okazała się satyra z 1660 roku wzorowana na utworach starożytnego poety Juwenalisa. Młody twórca umiejętnie sparodiował i zaatakował w niej najbardziej uznanych w tym czasie poetów francuskich - Jeana Chapelain’a, Charla Cotin’a, Philippe Quinault’a i Georgesa de Scudéry - zwracając uwagę na skostniałość używanego przez nich języka literackiego i postulując jego reformę tak, by miał szansę w pełni odzwierciedlać rzeczywistość intelektualną współczesnego świata. Boileau dał się poznać jako miłośnik twórczości Moliera, któremu poświęcił kilka utworów lirycznych z 1663 roku, jak również powstałe w roku 1664 pierwsze dzieło teoretyczno-literackie „Dialogue sur les héros de roman”, ujęte w formie satyry wymierzonej w snobistyczne powieści romansowe popularne w tamtej epoce. Gatunek satyrowy znalazł swoje podsumowanie w wydanym w 1666 roku tomie „Satyry na Pana D…”. Późniejszy okres przyniósł twórczość zdecydowanie dojrzalszą i bardziej cenną metodologicznie, za której początek uznaje się wydanie w 1669 roku „Listów”, ostrzejszych w tonie niż satyry, dojrzalszych w myśli, bardziej wytwornych i dopracowanych w stylu. Ich znakomita estetycznie forma i niezwykle cenna w sensie krytyczno-literackim treść zaskarbiła Boileau sympatię króla Ludwika XIV, który zatrudnił go na swym dworze jako nadwornego krytyka sztuki, a w 1677 roku powierzył mu stanowisko swojego historiografa. W 1674 roku wydano najważniejsze dzieło francuskiego teoretyka literatury - wzorowaną na antycznym dziele Horacego „Sztukę poetycką (fre. L'Art poétique),”, określaną często mianem kodeksu klasycyzmu, która jest próbąstworzenia uniwersalnych zasad tworzenia utworów poetyckich oraz wykładnią refleksji autora na temat roli i sposobu pracy poety. Pierwszy tom niniejszej publikacji zawiera m.in. Przemówienie do króla (Discours au roi), Satyry (Satires) , Listy (Epitres), wymienianą wcześniej Sztukę poetycką (L'Art poétique). W dalszej kolejności, w antologii znajduje się parodia epicka Le Lutrin opatrzona podtytułem poemat heroikomiczny, w której autor stara się zbudować poważne dzieło na trywialnym temacie. O ile pierwsze cztery pieśni poprzedzają Sztukę poetycką, gdyż zostały wydane w latach 1672-1674, o tyle dwie ostatnie pieśni poematu ukazały się w 1683 roku. Tom zamykają ody, epigramaty, wiersze oraz inne utwory poetyckie autora.