Odes, cantates, épitres et poésies diverses de J. B. Rousseau (Paryż,1799) - pierwszy tom publikacji zawierającej zbiór utworów literackich, których autorem jest francuski poeta i dramaturg Jean-Baptiste Rousseau (1671-1741), cieszący się wielką popularnością w dowcipnym i dekadenckim społeczeństwie paryskim swoich czasów. Urodzony w Paryżu Rousseau był synem ubogiego szewca. Jako młody człowiek zyskał przychylność francuskiego poety, krytyka literackiego i historiografa Ludwika XIV Nicolasa Boileau (1639-1711), który zachęcał go do pisania. Rousseau, który już w młodości przejawiał talent do wiersza satyrycznego, zaczął od sztuk teatralnych. W 1694 roku nie udała mu się jednoaktowa komedia Le Café, nie był też zbyt zadowolony z innego, ambitniejszego dzieła Le Flatteur (1696), ani z opery Venus et Adonis (1697). W 1712 roku został skazany za zniewagę i zniesławienie z powodu satyrycznego wiersza, którego, jak twierdził, nigdy nie napisał. Wygnany z Francji, znalazł schronienie w Szwajcarii. Później tułał się po Europie i zmarł w skrajnym ubóstwie w Brukseli po 29 latach spędzonych na wygnaniu. Rousseau pisał ody, kantaty, wiersze, epigramaty, jak też sztuki teatralne i libretta operowe.Jego krótkie, cyniczne epigramaty, niemal zawsze inspirowane osobistymi polemikami i wrogością, są uważane za jego najlepsze dzieła, a sam Rousseau zaliczany jest do grona najlepszych epigramatyków francuskich.