Nachgelassene Schriften von J. Fr. W. Jerusalem. Zweiter und letzter Theil

Typ: Stary druk Rok publikacji: 1793 Miejsce publikacji: Braunschweig Autor:
  • Jerusalem, Johann Friedrich Wilhelm
Strony: VI; [ 2 ]; 652 Sygnatura: 92295a biblioteka cyfrowa link Języki: ger Hasła kluczowe:
  • Stary druk - 18 w.
  • Jerusalem, Johann Friedrich Wilhelm - spuścizna literacka
  • Jerusalem, Johann Friedrich Wilhelm - rozprawy - 18 w.
  • Jerusalem, Johann Friedrich Wilhelm - mowy okolicznościowe - 18 w.
  • Jerusalem, Johann Friedrich Wilhelm - autobiografia
  • Jerusalem, Johann Friedrich Wilhelm (1709-1789)
Pobierz plik XML Pobierz plik TXT Kategorie:
Data dodania: 22.09.2020

Opis dokumentu

Nachgelassene Schriften - część druga; dokument wydany w 1793 roku w Brunszwiku zawierający zbiór rozpraw, mów okolicznościowych etc., które stanowią część spuścizny literackiej Johanna Friedricha Wilhelma Jerusalem (1709 - 1789). Urodzony 22 listopada 1709 w Osnabrücku Jerusalem był jednym z najważniejszych niemieckich teologów luterańskich w okresie oświecenia. Uważany jest za twórcę racjonalizmu teologicznego (tzw. neologii teologicznej), który zasadniczo różnił się od dotychczasowego stanu teologii dogmatycznej. Od 1727 roku studiował teologię, filozofię, historię i matematykę w Lipsku. W 1742 roku powołano go na dwór w Brunszwiku na pastora nadwornego i wychowawcę księcia dziedzicznego Karola Wilhelma Ferdynanda (1735–1806). Jerusalem doradzał księciu w sprawach administracyjnych i miał zasługi w rozwoju oświaty w jego księstwie. W 1745 roku założył w Brunszwiku szkołę Collegium Carolinum, której został kuratorem razem z Johannem Lorenzem von Mosheimem (1693-1755). W 1749 roku został opatem w klasztorze Marienthal koło Helmstedt, w którym po Reformacji mieściła się szkoła i seminarium nauczycielskie. W 1752 roku powołano go do klasztoru Riddagshausen koło Brunszwiku, w którym mieściło się seminarium duchowne. W 1770 roku nie przyjął powołania do pedagogium w klasztorze Bergen, które wiązało się ze stanowiskiem generalnego superintendenta w Magdeburgu oraz w roku następnym urzędu kanclerza na uniwersytecie w Getyndze. Książę Karol I mianował go wiceprzewodniczącym konsystorza w Wolfenbüttel. Niniejszą część rozpoczyna napisany tuż przed śmiercią autora projekt autobiografii, w dalszej kolejności zamieszono kilkanaście rozpraw, których tematyka dot. m.in. teologii i religii; projektu zjednoczenia kościoła rzymskiego i protestanckiego; rozprzestrzeniania się religii chrześcijańskiej; działalności dobroczynnej instytucji opieki społecznej, w szczególności przytułków dla ubogich; zamiaru utworzenia Collegium Carolinum; właściwego (lepszego) przygotowania duszpasterzy do pełnienia posługi kaznodziejskiej; niemieckiej literatury i języka; projektu biografii Maksymiliana Juliusa Leopolda z Brunszwiku-Wolfenbüttel (1752-1785) – pruskiego generała, księcia Brunszwiku-Wolfenbüttel oraz nominowanego księcia Brunszwiku i Lüneburga etc. Materiał uzupełnia dziewięć mów okolicznościowych, przygotowanych na różne okazje, z II połowy XVIII wieku.