Mittheilungen aus dem Leben des ehemal. polnischen jetzt belgischen Generals Langermann

Opis dokumentu

Mittheilungen aus dem Leben des ehemal. polnischen jetzt belgischen Generals Langermann (Güstrow, 1834) - biografia generała Daniela Gottfrieda Georga Langermanna (1791-1861) w opracowaniu Fr[iedricha] Opitza. Daniel Gottfried Georg Langermann (w Polsce zwany Jerzym) był oficerem wojsk napoleońskich, generałem wojsk polskich i belgijskich, powstańcem listopadowym i kawalerem orderu Virtuti Militari. Pochodził z rodziny duchownych luterańskich. W wieku lat 16 uciekł z domu, zaciągnął się w 1807 do wojsk napoleońskich i brał udział m.in. w bitwie pod Moskwą. W roku 1830 był już majorem i adiutantem znanego generała Maksymiliana Lamarque (1770-1832). W 1831 roku przewodniczący Francusko-Polskiego Komitetu Pomocy dla Powstania Listopadowego, markiz Marie Joseph de La Fayette (1757-1834) skłonił go do zgłoszenia akcesu do polskiej armii powstańczej, w której Langermann otrzymał stopień pułkownika. Po przyjeździe do Polski 19 maja 1831 postawiono go na czele 2. brygady 1. Dywizji Piechoty. 22 maja, przy walkach o most w Tykocinie, wybitnie się odznaczył i otrzymał Złoty Krzyż Virtuti Militari. Brał udział w bitwie pod Ostrołęką, gdzie jego oddziały poniosły wielkie straty wobec olbrzymiej przewagi Rosjan. 27 lipca 1831 został mianowany generałem brygady. We wrześniu 1831 r. przeniesiono go do korpusu generała Girolamo Ramorino (1792-1849), do którego dotarł już po upadku Warszawy 7 września. 18 września przeszedł wraz z korpusem Ramorino do Galicji, gdzie po krótkim okresie internowania udał się wraz z Ramorino i licznymi oficerami polskimi, których namówił na emigrację do Francji, do Paryża. W 1832 roku Langermann wstąpił do armii belgijskiej, którą opuścił ok. 1851 roku w stopniu generała -lejtnanta. Zmarł 17 maja 1861 roku w Paryżu. Materiał uzupełnia portret generała w litografii. Dokument współoprawny z innymi drukami (klocek introligatorski), sygn. KD.4540 - KD.4542.