Menschliche Auslese und Rassenhygiene (Eugenik) […]

Opis dokumentu

Obszerna publikacja wydana w Berlinie w 1931 roku w Monachium koncentrująca się na zagadnieniach eugeniki, higieny rasowej, fizycznego i psychicznego doskonalenia rasy ludzkiej, związanych z tym kwestii dziedziczenia i genetyki, szeroko pojętej kwestii inżynierii społecznej, rozumianej jako celowe, przemyślane przekształcanie społeczeństwa etc. Eugenika (stgr.εὐγενής, eugenes, ’dobrze urodzony’) – to pojęcie wprowadzone w 1869 roku przez angielskiego przyrodnika, antropologa, pisarza i lekarza Francisa Galtona (1822-1911), które dotyczyło selektywnego rozmnażania zwierząt oraz ludzi, aby ulepszać gatunki z pokolenia na pokolenie, szczególnie jeśli chodzi o cechy dziedziczone. W ciągu następnych lat Galton poprawił swoją definicję, aby uwzględnić specyfikę eugeniki pozytywnej, zachęcającej do częstszego reprodukowania się najlepszych osobników oraz eugeniki negatywnej, zniechęcającej do reprodukcji osobników mniej wartościowych. W Niemczech, po pierwszej wojnie światowej ruch eugeniczny, a ściślej rzecz biorąc ideologia eugeniki negatywnej czyli eliminacji genów obciążających pulę genetyczną społeczeństwa przeżywała okres rozkwitu i rosnącej akceptacji. Zwłaszcza w III Rzeszy w propagowanie idei eugenik negatywnej, z której bezpośrednio wywodziła się propagowana w III Rzeszy tzw. „higiena rasowa” (niem.Rassenhygiene) oraz prymitywnego darwinizmu społecznego (osobniki chore i nieprzystosowane są eliminowane w „walce o byt”) zaangażowanych było wielu naukowców i lekarzy tamtych czasów. Spotykało się to dodatkowo z rosnącą akceptacją polityków i ogółu społeczeństwa. Autorem materiału jest Fritz Lenz (1887-1976) - niemiecki naukowiec, lekarz, antropolog, eugenik, profesor akademicki, członek partii nazistowskiej, wiodący przedstawiciel i propagator ideologii eugeniki, współodpowiedzialny za realizację tzw. akcji T4. Akcja T4 (niem. Aktion T4, E-Aktion ) to nazwa programu realizowanego w III Rzeszy w latach 1939–1944 polegającego na fizycznej „eliminacji życia niewartego życia” (niem. „Vernichtung von lebensunwertem Leben”). W ramach akcji mordowano m.in. chorych na schizofrenię, niektóre postacie padaczki, otępienie, pląsawicę Huntingtona, stany po zapaleniu mózgowia, osoby niepoczytalne, chorych przebywających w zakładach opiekuńczych ponad 5 lat oraz ludzi z niektórymi wrodzonymi zaburzeniami rozwojowymi.