Mapa nieba północnego, autor nieznany wg J. Januszowskiego

Opis dokumentu

Drzeworyt

Wys. 28,4 cm, szer. 29,4 cm

Mapa północnej półkuli nieba w kole podzielonym na 12 części z podziałką na obwodzie równą 30˚. W kole wyrysowane gwiazdozbiory i ich figuralne wyobrażenia, na obwodzie gwiazdozbiory zodiaku, a w środku pozostałe gwiazdozbiory nieba północnego. Na mapie zaznaczone kręgi: polarny, równikowy, zwrotnikowy i ekliptyka, jednak nie centrycznie, lecz z przesunięciem charakterystycznym dla Polski (Kraków). Na mapie także napisy łacińskie - kursywa krakowska. Kolisty obwód mapy wyznacza linię ekliptyki, na której umieszczone zostały figury dwunastu gwiazdozbiorów zodiaku. Pośrodku mieszczą się figury pozostałych gwiazdozbiorów, ujęte w dwojaki sposób: jedne są postaciami antykizującymi, jak np. Perseusz, inne ubrane zostały w stroje współczesne. I tak Cefeusz występuje w wysokiej futrzanej czapce i krótkim kaftanie, Woźnica (Auriga) ubrany jest w modny kusy strój z kapeluszem charakterystycznym dla mody z czasów Henryka IV Walezjusza. Podobnie ubrany jest Wolarz (Bootes). Nawiązują one do postaci współczesnych i typów lokalnych. Najstarsza polska mapa nieba, wydana łącznie z drukiem: Kochanowski Jan, „Phaenomena albo wyraz znaków niebieskich”, Kraków, 1585-1586. Materiały udostępnione przez Muzeum Mikołaja Kopernika we Fromborku.