M. Tullii Ciceronis Opera ad optimas editiones collata […] volumen quintum

Opis dokumentu

M. Tullii Ciceronis Opera… publikacja, wydana w 1781 roku, w ramach słynnej kilkudziesięciotomowej serii wydań greckich i łacińskich autorów klasyczynych Bipont Editions, nazwanej tak od Bipontium, współczesnej łacińskiej nazwy Zweibrücken. Niniejszy tom zawiera piątą część antologii dzieł wybitnego rzymskiego mówcy, filozofa i polityka Marka Tulliusza Cycerona, łac. Marcus Tullius Cicero (106 p.n.e. - 43 p.n.e). W młodości zdobył gruntowne wykształcenie retoryczne i filozoficzne w Rzymie i w Grecji oraz sprawował kolejne urzędy, których uwieńczeniem był konsulat w 63 roku. Podczas sprawowania tego urzędu Cyceron zdobył sławę jako pater patriae (ojciec ojczyzny) - po uratowaniu państwa od zamachu stanu. Już w starożytności sposób, w jakim posługiwał się językiem łacińskim, był uznawany za ideał, do którego powinni dążyć mówcy i pisarze. W średniowieczu na podstawie jego dzieł nauczano retoryki, a autorytet Cycerona w tej dziedzinie był uważany za niepodważalny. Dla humanistów stał się pisarzem wzorcowym, którego styl należało naśladować. Jego mowy, listy oraz teksty na temat retoryki i filozofii, uważane są za normę językową prozy łacińskiej. Cyceroński model używania języka przez wieki wpływał na rozwój kultur, które czerpały wzorce z klasycznej łaciny. Cyceron rozwinął prozę rzymską, a dziedzictwo filozofii greckiej przekazał następnym wiekom po łacinie. Jego dzieła były inspiracją dla twórczości europejskiej przez lata, po dziś dzień są żywe, a postać Cycerona nie jest obca współczesnej kulturze masowej, pojawiając się m.in. w powieściach i filmach. Niniejsza część, zawiera wybrane mowy Cycerona pochodzące z drugiego okresu działalności oratorskiej, obejmującego lata 66-59 (od pretury do wygnania) oraz trzeciego okresu, obejmującego lata 59–52 (od powrotu z wygnania do objęcia namiestnictwa Cylicji). Mowy, w życiorysie mówcy, stanowią najbardziej twórczą dziedzinę aktywności publicznej. Dzięki zdolnościom retorycznym zrobił karierę polityczną, zyskał miano obrońcy chylącej się ku upadkowi republiki w Rzymie oraz sprawnego i prawego adwokata. Mowy przyniosły mu ponadczasową sławę wielkiego męża stanu, mędrca i obywatela. Tom mieści w sobie m.in.: mowę w obronie Sulpicjusza Rufusa Mureny, oskarżanego o nadużycia przy wyborach (łac.Pro Murena); pochodzące z 62 roku p.n.e. mowy w obronie Lucjusza Galeriusza Flakkusa (łac Pro Flacco) oraz Publiusza Korneliusza Sulli (łac.Pro Sulla); mowę w obronie poety Archiasza (łac. Pro Archia), oskarżanego o nieprawne przywłaszczenie sobie obywatelstwa rzymskiego (Obroną tą, zawierającą piękną pochwałę nauk, spłacił Cyceron dług wdzięczności wobec Archiasza, jako swego nauczyciela); pełne goryczy i namiętności mowy pozostające w związku z wygnaniem m.in. Oratio post redium, w której Cyceron wyraża wdzięczności narodowi i De domo sua ad pontifices, wygłoszoną przed kolegium pontyfików; mowy w obronie Gnejusza Plancjusza (łac Pro Cn. Plancio) i trybuna Sestiusza (łac Pro Sestio); wygłoszoną w 56 r. p.n.e. przed senatem mowę o prowincjach konsularnych De provinciis consularibus etc.