Johann Georg Hamann (1730-1788) – niemiecki teolog i filozof, w rozprawie rozważa wzajemne relacje między czytelnikiem (lub szerzej odbiorcą sztuki) a pisarzem (czy też w szerszym pojęciu artysta, twórcą). W rozumieniu królewieckiego filozofa „pisarz i czytelnik są dwiema połówkami, których potrzeby wzajemnie się zazębiają”. W innym miejscu stwierdza Hamann, że „idea czytelnika jest muzą i pomocnicą dla pisarza”. Autor zwraca też uwagę i bardzo podkreśla pewną kwestię, mianowicie iż każdy pisarz był kiedyś czytelnikiem, tak więc wszystkie powstające dzieła są w pewnym sensie odbiciem lektury ich twórców. Rozprawa napisana jest w erudycyjnym, niemal barokowym stylu, z licznymi odwołaniami do mitologii i historii starożytnej, nasycona metaforami i aluzjami. Starodruk współoprawny, posiada liczne zapiski rękopiśmienne. (Sygn. 94473-94478).