Wydana w 1787 roku, w Stralsundzie i Berlinie, trzecia część antologii klasyki włoskiej, zawierająca wybór głównych dzieł czołowych przedstawcieli literatury włoskiej. Niniejszy tom zawiera drugą część (pieśni 16-28) eposu rycerskiego Orlando furioso (pol. Orland szalony), którego autorem jest włoski poeta Ludovico Giovanni Ariosto (1474-1533). Z myślą o napisaniu epickiego poematu sławiącego rycerstwo Ariosto nosił się od 1503 roku. W 1506 ukończył pierwszą, napisaną po włosku, księgę Orlando furioso, którą przedstawił kardynałowi d’Este. W pieśniach chciał dać wierny obraz rycerstwa „śpiewać o kobietach, rycerzach, o zbrojnych czynach, o miłości i odważnych wyprawach”. Poemat został ukończony w 1515, ale Ariosto pracował nad nim do końca swojego życia. Pierwsze wydanie Orlando furioso ukazało się w 1516, kolejne w 1521, a wydanie pełne w 1532. Prace nad dalszym doskonaleniem dzieła przerwała śmierć autora. Utwór, stanowi niejako dalszy ciąg Orlanda zakochanego (wł. Orlando innamorato) - poematu rycerskiego Matea Marii Boiarda (1441-1494), wydanego w 1484 roku. Dzieło opisuje przygody Orlanda, paladyna króla Franków, Karola, rozgrywające się podczas najazdu muzułmańskiego na chrześcijańską Europę. Wojna między cesarzem Karolem Wielkim, a saraceńskim królem Agramante stanowi burzliwe tło dla historii o nieodwzajemnionej miłości Orlanda do Angeliki, królewny z Orientu. Utwór, określany jako najdłuższy znany epos europejski (46 pieśni, 38736 wersów w formie rymowanej oktawy), zawiera również wiele rozbudowanych elementów fantazji i magii oraz walki dobra ze złem. Ten renesansowy włoski epos rycerski wywarł niebagatelny wpływ na późniejszą kulturę, stając się inspiracją dla licznych malarzy, poetów i muzyków.