La sublime scuola italiana ovvero le piu eccellenti opere di Petrarca, Ariosto, Dante, T. Tasso, Pulci, Tassoni, Sannazzaro, Chiabrera, Burchiello, Macchiavelli, Boccaccio, Casa, Varchi […] Edizione di Giuseppe de Valenti. Poeti Volume I

Opis dokumentu

Wydana w 1785 roku, w Stralsundzie i Berlinie, pierwsza część antologii klasyki włoskiej, zawierająca wybór głównych dzieł czołowych przedstawcieli literatury włoskiej. Niniejszy tom zawiera Sonety do Laury - cykl wierszy, głównie sonetów, włoskiego poety Francesca Petrarki (1304-1374). Za życia Petrarca zdobył sławę jako filolog i autor łaciński. Dopiero w XVI wieku pojawiło się większe zainteresowanie jego włoską twórczością, które przekształciło się w petrarkizm - modę na naśladowanie poety, obecną także poza granicami Italii: zwłaszcza we Francji, Anglii, Hiszpanii i w Chorwacji. Petrarka wpisał się do historii literatury światowej nie tylko jako piewca Laury, ale również jako twórca, który wraz Dantem Alighierim (1265-1321) ukonstytuował wzór jednego z najkunsztowniejszych gatunków lirycznych, jakim jest sonet. Sonety do Laury, znane również pod inną popularną nazwą Canzoniere oraz Drobne wiersze włoskie (tę nazwę nadał zbiorowi sam Petrarka), powstawały na przestrzeni wielu lat - najprawdopodobniej w okresie od 1330 do 1365. Obejmują łącznie 366 utworów i dzielą się na dwie części, cezurą jest tu śmierć bohaterki zbioru, Laury. Pierwsza część, „Wiersze ku czci Laury żywej" obejmuje 263 liryki, druga „Wiersze ku czci Laury umarłej", 103. Tematyka utworów obejmuje głównie motywy miłosne, a sam sposób ich ukazania jest niezwykle ciekawy - podmiot liryczny podkreśla wielowymiarowość uczucia, eksponując jego aspekty duchowe, metafizyczne i religijne. W utworze pojawiają się także wątki polityczne (miłość patriotyczna), a także motyw śmierci. (Odejście Laury napełnia smutkiem i rozpaczą, jednak wyraźna świadomość faktu, iż koniec życia ziemskiego nie jest prawdziwym końcem, pozwala odnaleźć spokój i wierzyć w przyszłe spotkanie z ukochaną). Tytułowa Laura jest kobietą szczególnej urody. Podmiot liryczny wyznaje, ze poznał Laurę w Wielki Piątek, co interpretowane jest na wiele sposobów. Jeden z poglądów mówi, iż narodziny ziemskiej miłości wiązały się z symboliką dnia śmierci Jezusa. Z kolei inne uznają tę datę za znak uczucia niemożliwego do spełnienia, wypełnionego smutkiem. Chociaż Sonety do Laury mogą wydawać się erotykami, bardzo ważne miejsce zajmują w nich Bóg i religia. Każdy utwór można rozpatrywać w odniesieniu do symboliki roku liturgicznego, a opisywane uczucie często odsuwa się w cień relacji między podmiotem lirycznym, a Stwórcą. Niniejszy tom antologii uzupełnia biografia Francesko Petrarki.