Kurzgefasstes exegetisches Handbuch zum Alten Testament. Zweite Lieferung. Hiob

Opis dokumentu

Kurzgefasstes exegetisches Handbuch zum Alten Testament… (Lipsk, 1891) - druga część podręcznika egzegetycznego Starego Testamentu. Niniejsza część jest egzegezą, czyli wykładem (interpretacją) tekstów Księgi Hioba - księgi dydaktycznej (mądrościowej) Starego Testamentu. Znajdujemy w niej język używany w starożytnym postępowaniu prawnym, lamentacje, a także specyficzne określenia, których nie ma w żadnym innym miejscu w Biblii. Większość tekstu ujęta jest w formę dwuwiersza, w sposób typowy dla poezji. Treść księgi dotyka zagadnień bliskich każdemu, kto doświadcza cierpienia. W prologu otrzymujemy wgląd w kulisy wydarzeń - dlaczego Bóg pozwolił szatanowi doświadczyć Hioba cierpieniem. Następnie, poprzez szereg dialogów i monologów widzimy, jak ludzka mądrość stara się wytłumaczyć to, co niewytłumaczalne. W końcu, sam Bóg zabiera głos. Końcowe rozdziały Księgi Hioba przynoszą mistrzowską mowę obronną, w której Bóg mówi o swoim majestacie i "inności" - o swojej odwiecznej transcendencji i wyższości nad wszelkim stworzeniem – w odróżnieniu od przemijalności i niewiedzy Hioba. Egzegeza posługując się filologiczną analizą poszczególnych wierszy, zdań i słów, dąży do integralnego zrozumienia tekstu. Chce przede wszystkim odkryć, co miały one do powiedzenia ich pierwotnym czytelnikom (słuchaczom), którzy żyli w odległych czasach i kulturze, osadzeni byli w zupełnie odmiennych realiach i posługiwali się najczęściej językiem hebrajskim. Autorem publkacji jest Christian Friedrich August Dillmann (1823-1894) - niemiecki egzegeta Starego Testamentu, orientalista i teolog luterański. Dillmann już w wieku 9 lat uczył się języków klasycznych. Studiował od 1840 roku teologię, języki orientalne i filozofię na uniwersytecie w Tybindze. Po doktoryzacji z filozofii podróżował w latach 1846-1848 do Paryża, Londynu i Oksfordu, aby badać etiopskie rękopisy i sporządzić ich katalog. Po powrocie został repetentem w Tübinger Stift, od 1851 roku privatdozentem na uniwersytecie w Tybindze, potem profesorem języków orientalnych w Kilonii (1854), profesorem egzegezy starotestamentowej w Gießen (1864) i w Berlinie (1869) jako następca Ermsta Wilhelma Hengstenberga (1802-1869). Dzięki dziełom: „Grammatik der äthiopischen Sprache” (1857), „Lexicon linguae Aethiopicae cum indice Latino” (1865), „Chrestomathia Aethiopica edita et glossario explanata” (1866) oraz wydaniu części etiopskiej Biblii i rozprawom o etiopskiej historii, historii literatury i języka został odnowicielem filologii etiopskiej, którą w XVII w. w Niemczech założył Hiob Ludolf (1624-1704). Jako teolog zajmował się zwłaszcza Starym Testamentem i napisał kilka  komentarzy do jego ksiąg. Dillmann był członkiem Bawarskiej Akademii Nauk w Monachium (od 1872) i Pruskiej Akademii Nauk w Berlinie (od 1877).