Lyrische Gedichte (Berlin, 1772) - zbiór utworów lirycznych składających się na bogaty dorobek literacki niemieckiego poety, krytyka, tłumacza i wydawcy Karla Wilhelma Ramlera (1725-1798). Urodzony w Kołobrzegu Ramler rozpoczął w 1742 roku studia teologiczne na uniwersytecie w Halle. W 1745 roku przeniósł się na uniwersytet do Berlina i zaczął studiować medycynę, jednak wkrótce porzucił studia. Już w Halle ujawniło się jego zainteresowanie literaturą. W Berlinie poznał Johanna Wilhelma Ludwiga Gleima (1719-1803), który poparł go w jego próbach poetyckich. W 1747 roku powrócił do Berlina. W latach 1748-1790 był profesorem filozofii w szkole Kadettenkorps (korpus kadetów). Znalazł tutaj dostęp do kręgów oświeceniowych. Poznał Mosesa Mendelssohna (1729-1786) i Friedricha Nicolai (1733-1811). Nawiązał bardzo zażyłą przyjaźń z Gottholdem Ephraimem Lessingiem (1729-1781). Od 1786 roku był członkiem Pruskiej Akademii Nauk (niem. Königlich-Preußische Akademie der Wissenschaften) i Akademii Sztuki (niem. Akademie der Künste). Ramler był twórcą licznych poematów, a przede wszystkim ód. Do jego utworów muzykę napisali między innymi Carl Heinrich Graun (1704-1759), Johann Joachim Quanta (1697-1773), Carl Philipp Emanuel Bach (1714-1788) i Georg Philipp Telemann (1681-1767). Przetłumaczył pisma Horacego, Marcusa Valeriusa Martialisa i Katullusa. Pracował także jako krytyk literacki. Jemu współcześni czcili go jak „niemieckiego Horacego”, następne pokolenie 50 lat później oceniało go jako „poetyckiego mistrza dyscypliny”, współcześnie często nazywany jest „ pedantem wiersza”. Jako poeta i krytyk, tłumacz i wydawca miał mocną pozycję wśród postaci berlińskiego oświecenia u schyłku XVIII wieku. W niniejszym zbiorze utworów poetyckich Ramlera znajdują się m.in.: ody (w tym kilkanaście tłumaczeń ód Horacego), poematy muzyczne oraz kantaty, w tym jedna z najbardziej znanych i popularnych „Der Tod Jesu” (1755), do której muzykę skomponowali m.in.: Karl Heinrich Graun (1755), Georg Philipp Telemann (1755), Johann Christoph Friedrich Bach (1760) oraz Joseph Martin Kraus (1776).