Kaiser Akbar von Indien. Ein Lebens- und Kulturbild aus dem sechzehnten Jahrhundert. Rede gehalten am Geburtsfest seiner Majestat des Königs Wilhelm II. Württemberg am 25. Februar 1909 im Festsaal der Aula der Universität Tübingen […]

Opis dokumentu

Publikacja wydana w 1909 roku w Lipsku zawierająca tekst mowy okolicznościowej wygłoszonej 25 lutego 1909 roku w auli Uniwersytetu w Tybindze z okazji urodzin Jego Królewskiej Mości Króla Wirtembergii Wilhelma II Wirtemberskiego (1848-1921). Przemówienie zostało wygłoszone przez ówczesnego rektora uczelni, profesora indologii Richarda Garbe (1857-1927). Tematyka oracji prezentowała obraz życia i kultury indyjskiej w XVI wieku i dotyczyła jednego z najwybitniejszych władców Indii - padyszacha (cesarza) Akbara. Dżalal ad-Din Muhammad Akbar (1542-1605), popularnie zwany Akbarem Wielkim był cesarzem Indii w latach 1556–1605. Był potomkiem Czyngis-chana i Tamerlana i wnukiem założyciela dynastii Mogołów, Babura. Za panowania Akbara, którego politykę wyróżniała mądrość i tolerancja, położono podwaliny pod kulturę ogólnonarodową, w której wzajemne oddziaływanie tradycji hinduskiej i muzułmańskiej nie przeszkadzało w zachowaniu ich indywidualnych cech. Sztuka i nauka, wspierane przez państwo, znajdowały się na najwyższym poziomie dobrobytu. Szczególną uwagę władcy przykuwało budownictwo i architektura. Akbar zasłynął jako znakomity koneser i znawca literatury. Na jego rozkaz wiele indyjskich pism zostało przetłumaczonych na perski, a muzułmańskie na sanskryt. W sumie za jego panowania przetłumaczono ponad 40 tysięcy książek, zgromadzono bogatą bibliotekę, liczącą ponad 24 tysiące woluminów. Stworzył wokół siebie środowisko kulturowe. Na jego dworze mieszkali znani poeci i artyści. Dalekowzroczny i mądry władca przywiązywał wielką wagę do edukacji swoich poddanych. We wsiach i miastach zakładano szkoły dla zwykłych ludzi, gdzie uczono ich czytać, pisać i liczyć. Wzrosła liczba wyższych instytucji edukacyjnych dla muzułmanów i hindusów, w których program nauczania Akbar wprowadził nowe przedmioty: medycynę, historię, arytmetykę, geometrię, ekonomię gospodarstwa domowego, a także naukę o moralności i zachowaniu w społeczeństwie. Pomimo wielkiego bogactwa i władzy oraz otaczającego go splendoru i przepychu Akbar pozostał człowiekiem o prostych nawykach. Po jego śmierci Imperium Mogołów zajmowało dwie trzecie półwyspu i było uważane za jedno z najpotężniejszych państw na Ziemi a on sam za symbol miłosierdzia, sprawiedliwości i szlachetności oraz mądrego władcę jednoczącego narody, którego idee jedności źródła wszystkich religii przetrwały wieki.