Johann Christoph Gottscheds […] Ausführliche Redekunst […]

Opis dokumentu

Wydane  w 1736 roku w Lipsku (niem.Leipzig) obszerne kompedium wiedzy o retoryce Johanna Christpha Gottscheda (1700-1766) - niemieckiego pisarza, poety, reformatora literatury. Materiał zawiera wskazówki i instrukcje dotyczące zasad retoryki uwzględniające retorykę starożytnych Greków i Rzymian. Retoryka (stgr.ῥητορική τέχνη, łac.rhetorica) jest sztuką budowania artystycznej, perswazyjnej wypowiedzi ustnej lub pisemnej. W starożytności retoryka była nie tylko specjalną dziedziną nauki i sztuki, ale także ideałem życiowym, a nawet filarem kultury. W średniowieczu stała się jednym z podstawowych przedmiotów szkolnych, wykładanych w ramach sztuk wyzwolonych. Do XIX wieku, w kulturze europejskiej, uważano ją za niezbędny element wykształcenia. Retoryka była przedmiotem kształcącym sprawność językową, uczącym jasnego, stosownego i ozdobnego wyrażania każdej myśli w słowie żywym i pisanym, jak też formującym społeczne i polityczne postawy w działalności publicznej. Była zwieńczeniem wykształcenia i wychowania, chociaż jej zakres i funkcje zmieniały się w poszczególnych epokach, prądach czy systemach pedagogicznych. Zasady retoryki spisali (w podręcznikach, przemówieniach, dialogach, traktatach czy wykładach) starożytni nauczyciele wymowy, filozofowie albo praktykujący mówcy. Klasyczna retoryka została później dostosowana do potrzeb różnych czasów i krajów, w których się rozwijała. Za największych retorów starożytności uważa się powszechnie Demostenesa (384 -322 p.n.e.) i Cycerona (106-43 p.n.e.).