Helfr. Bernhard Wenck’s lateinische Grammatik für Schulen. Zweiter Band […] durchaus umgearbeitet von Georg Friedrich Grotefend

Opis dokumentu

Helfr. Bernhard Wenck’s lateinische Grammatik für Schulen… (Frankfurt nad Menem,1816) - drugi i ostatni tom gramatyki łacińskiej dla szkół opracowanej pierwotnie przez niemieckiego historyka i pedagoga Helfricha Bernharda Wencka (1739-1803), poprawionej przez Georga Friedricha Grotefenda (1775–1853) - niemieckiego epigrafika i lingwistę. Łacina; język łaciński (łac. lingua latina, sermo latinus, latinum, latinitas) to język indoeuropejski z latynofalijskiej podgrupy języków italskich. Ukształtowała się prawdopodobnie w II tysiącleciu przed naszą erą, jako język mieszkańców Lacjum w środkowej Italii. Była językiem ojczystym Rzymian. Stała się językiem urzędowym Republiki Rzymskiej, a później Cesarstwa Rzymskiego. W tym okresie nastąpił proces latynizacji Imperium, a łacina była językiem mieszkańców wielu rzymskich prowincji w Europie i północnej Afryce. W codziennej mowie przestała być stosowana po upadku Cesarstwa na zachodzie, chociaż w większości krajów Europy była nadal używana jako język urzędowy, liturgiczny i literacki. Do XVIII wieku łacina była stosowana powszechnie w Europie jako język komunikacji międzynarodowej, nauki, kultury i sztuk. Znajomość łaciny uważana jest za niezbędną w poznawaniu historii europejskiego dziedzictwa kulturowego, sięgającego korzeniami antyku. Chociaż jest to w większości antyk grecki, znamy go za pośrednictwem Rzymian, którzy wykazali zdolności i wolę, by przyswoić we własnej mowie osiągnięcia Greków, a później prześcignąć mistrzów. Na owych osiągnięciach opiera się łacińska tradycja w literaturze i nauce, prawie i religii - sięgająca poprzez średniowiecze i renesans do XVIII wieku, a niekiedy aż do współczesności. Według Leibniza łacina była jedyną mową, która przekroczyła granice czasu i przestrzeni (lingua universalis et durabilis ad posteritatem). Tom pierwszy publikacji omawia etymologię i syntaktykę języka łacińskiego, natomiast tom drugi zajmuje się wersyfikacją (wersologią) i metryką łacińską oraz ortografią.