Handbuch der allgemeinen Therapie […] Klimatotherapie [ …] Balneotherapie [ … ]

Opis dokumentu

Publikacja medyczna, której tematyka dotyczy stosowanej od starożytności metody leczenia klimatem – klimatoterapii oraz balneoterapii - dziedziny fizjoterapii, w której do leczenia i profilaktyki wielu chorób, zwłaszcza o charakterze przewlekłym, wykorzystuje się naturalne surowce, jak wody mineralne czy gazy zdrojowe. Opracowanie stanowi pierwszą część drugiego tomu serii „Handbuch der allgemeinen Terapie”, która została opublikowana po raz pierwszy w czterech tomach na przestrzeni 1880-1884, pod redakcją niemieckiego lekarza, profesora patologii i medycyny klinicznej na Uniwersytecie w Monachium Hugo Wilhelma von Ziemssena (1829-1902). Seria została następnie przetłumaczona na język angielski i opublikowana jako „Handbook of general therapeutics” (1885-1887). Pierwsza część pracy dotycząca klimatoterapii została napisana przez lekarza, pioniera leczenia klimatycznego gruźlicy Hermanna Webera (1823-1918). Autor w latach 1844-1848 studiował medycynę na uniwersytetach w Marburgu i w Bonn. W 1851 został przyjęty na rezydenturę w Szpitalu Niemieckim w Dalston, po której zakończeniu zdecydował się pozostać w Londynie. W 1855 został członkiem Rogal College of Physicians. Sławę mu przyniosło wprowadzenie leczenia klimatycznego gruźlicy, podczas którego wielokrotnie osobiście zajmował się pacjentami podczas ich leczenia w Szwajcarii. W 1899 roku następca tronu, późniejszy król Edward VI mianował Webera delegatem na Kongres Prewencji Gruźlicy w Berlinie. W 1899 roku otrzymał brytyjski tytuł szlachecki z rąk królowej Wiktorii. Był odnoszącym sukcesy lekarzem, który leczył pięciu angielskich premierów w latach 1866–1908. Autorem drugiej części opracowania dotyczącego balneoterapii jest Otto Michael Ludwig Leichtenstern (1845-1900) - niemiecki lekarz, tajny radca sanitarny (geheimer Sanitätsrat). Otto Leichtenstern studiował na uniwersytetach w Würzburgu i w Monachium. W 1869 roku został doktorem medycyny na tej drugiej uczelni. Po ukończeniu studiów odbył podróż naukową po najważniejszych klinikach europejskich. Odwiedził Würzburg, Wiedeń, Pragę, Londyn, Edynburg, Dublin, Paryż i Lyon. Po powrocie do Monachium był asystentem u karla von Pfeufera i Josepha von Lindwurma. Po śmierci Felixa von Niemeyera pełnił obowiązki kierownika kliniki w Tybindze. Od 1879 do 1900 był lekarzem naczelnym w miejskim szpitalu w Kolonii.