Publikacja medyczna dotycząca hydroterapii napisana przez austriackiego lekarza internistę, hydroterapeutę i balneologa, uważanego za twórcę naukowych podstaw wodolecznictwa i hydroterapii Wilhelma Winternitza (1835-1917). Opracowanie stanowi trzecią część drugiego tomu serii „Handbuch der allgemeinen Terapie”, która została opublikowana po raz pierwszy w czterech tomach na przestrzeni 1880-1884, pod redakcją niemieckiego lekarza, profesora patologii i medycyny klinicznej na Uniwersytecie w Monachium Hugo Wilhelma von Ziemssena (1829-1902). Seria została następnie przetłumaczona na język angielski i opublikowana jako „Handbook of general therapeutics” (1885-1887). Praca Winternitza omawia historię wodolecznictwa (akwaterapii) od starożytności poprzez średniowiecze aż do czasów współczesnych autorowi opracowania, czyli do Vincenza Priessnitza (1799-1851) i jego metody. Autor podaje także naukowe podstawy hydroterapii oraz obszerną literaturę tematu. Opisuje sposób działania bodźców termicznych i mechanicznych na organizm poprzez zmienną temperaturę wody lub różny skład chemiczny wody. Wskazuje podział i techniki zabiegów hydroterapeutycznych, metody kąpieli częściowych bądź całkowitych, biczów wodnych, okładów, zawijań, a także kuracji pitnych i ich działania na zaburzenia układu krążenia, trawiennego, wydzielniczego, nerwowego i innych.