Goethe’s Schriften. Sechster Band

Opis dokumentu

Goethe’s Schriften (Wiedeń, Lipsk, 1790) - szósty tom antologii utworów Johanna Wolfganga von Goethe (1749-1832), powszechnie uznawanego za najwybitniejszego przedstawiciela literatury niemieckiej, a także jednego z najbardziej znaczących w skali światowej, dramaturga, prozaika, uczonego, polityka i męża stanu. Goethe, był obok Friedricha Schillera (1759-1805), czołowym przedstawicielem klasycyzmu weimarskiego oraz prekursorem romantyzmu. Był również myślicielem i uczonym, znawcą wielu dziedzin wiedzy oraz sztuki. Goethe to jedyny pisarz Niemiec, którego ranga i pozycja międzynarodowa mogą się równać z tą, którą cieszą się najważniejsi filozofowie niemieccy, często zresztą czerpiący z jego twórczości i pomysłów. O pozycji Goethego w krajach niemieckojęzycznych świadczy określanie jego utworów już w końcu XVIII wieku jako klasyki. W perspektywie kultury europejskiej, weimarski pisarz to najważniejszy i niedościgły przedstawiciel romantyzmu, którego stosunek do kultury epoki rozpoczętej wraz z nastaniem Wieku Świateł można porównać do relacji Szekspira do Odrodzenia i postawy Dantego wobec Wieków Średnich. Do jego najbardziej znanych dzieł należą „Faust”, „Cierpienia młodego Wertera”, ballada „Król Olch”, dramaty historyczne „Egmont” i „Götz von Berlichingen”, powieść „Powinowactwa z wyboru” etc. Niniejszy tom zawiera dwa kolejne utwory Goethego. Pierwszy z nich to sztuka wierszem o beznadziejnej, wyrzekającej się miłości i odwiecznym konflikcie między wrażliwym poetą a jego ignoranckim otoczeniem, zatytułowana „Torquato Tasso” . Pracę nad utworem Goethe rozpoczął w 1780 roku. Większa jego część powstała w latach 1786-1788, podczas pobytu Goethego we Włoszech. Ostatecznie sztukę ukończył w 1790 roku. Utwór to historia młodego poety Tasso, żyjącego na dworze księcia Este. Bohater czuje się niezrozumiany i dodatkowo zżera go próżna miłość do księżniczki Leonory. Goethe zaadaptował biografię szalonego renesansowego poety Torquato Tasso (1544-1595), który już przez współczesnych uważany był za uosobienie szalonego geniuszu. Jednocześnie rzutował na postać historyczną swoją własną sytuację weimarskiego poety dworskiego, gdzie początkowo cierpiał z powodu wrogości i ignorancji dworskiego towarzystwa oraz nieodwzajemnionej miłości do Charlotty von Stein. Drugi, w tej części antologii to utwór zatytułowany „Lila”, należący do gatunku komedio-oper (niem. Singspiel) czyli utworów scenicznych opartych na tekście mówionym ze wstawkami muzycznymi, głównie pieśniami zwrotkowymi, prostymi ariami i nieskomplikowanymi partiami zespołowymi. Tematem utworu jest leczenie szaleństwa u obłąkanej baronowej Lili, poprzez kurację psychoanalityczną za pomocą muzyki i tańca, a więc wczesna próba muzykoterapii.