G.J. Zollikofers […] Predigten, nach seinem Tode herausgegeben. Siebenter Band, enthaltend Predigten über christliche Menschenliebe und christliches Wohlthun, und einige andere Predigten vermischten Inhalts

Opis dokumentu

Tom siódmy (Lipsk, Frankfurt; 1789) publikacji, zawierającej zbiór kazań, autorstwa szwajcarskiego teologa ewangelicko-reformowanego, twórcy pieśni kościelnych, pastora i popularyzatora teologii oświecenia Georga Joachima Zollikofera (1730-1788). Dokument, jak wskazuje karta tytułowa wydany został już po śmierci autora. Tom zawiera 18 kazań, służących nauczaniu i przekazywaniu treści religijnych, zgodnie z ideami teologii oświecenia, które przyniosły udoskonalenie i odnowę nauczania kościelnego, negację pobożności dewocyjnej, płytkiego moralizatorstwa, ciemnoty i zabobonów, akceptację tolerancji religijnej oraz przyczyniły się do większego otwarcia na Pismo Święte. W niniejszym zbiorze kazań, których podstawę stanowi każdorazowo fragment Biblii, Zollikofer odnosi się do szeroko pojętej miłości chrześcijańskiej, najwyższej z cnót teologalnych, będącej podstawowym źródłem szczęścia człowieka, obejmującej wszystkich ludzi, również biednych materialnie i duchowo, a także nieprzyjaciół. W dalszej części znajdujemy rozważania, m.in.: o miłości bożej, która nie jest jedynie atrybutem, czy źródłem intensywnych uczuć, lecz ze swej natury opiera się na decyzji woli, by zawsze pragnąć dla innych tego, co najlepsze; o prawdziwym uwielbieniu Boga; o praktykowaniu i rozbudzaniu w sobie miłości Boga etc. Kazania Zollikofera cieszyły się wielką popularnością. Do grona jego słuchaczy należał m.in. hellenista, arabista i znawca kultury Cesarstwa Bizantyjskiego Johann Jacob Reiske (1716 -1774), który tak o nim napisał: "żeby wszyscy nauczyciele chrześcijan chcieliby być tak przyjaźnie do ludzi nastawieni jak Zollikofer”. O jego sławie świadczy również fakt, że wiele osób przebywających w Lipsku chciało się z nim spotkać. Do ich grona należał francuski pisarz i filozof Denis Diderot (1713-1784) , który w 1773 roku spotkał się z nim w przerwie podczas podróży do Sankt Petersburga. Dokument współoprawny z innymi drukami (klocek introligatorski), sygn. 92615/7-92616.