Giuseppe Verdi

Opis dokumentu

Giuseppe Verdi (Berlin, 1900) - opis życia i twórczości włoskiego kompozytora romantycznego, jednego z najwybitniejszych kompozytorów operowych w historii Giuseppe Verdiego (1813-1901). Opracowanie opublikowane zostało jako IX tom serii Berümte Musiker Lebens- und Charakterbilder nebst Einführung in die Werke der Meister wydawanej przez niemieckiego muzykologa Heinricha Reimanna (1850-1906). Autorem materiału opatrzonego unikatowymi zdjęciami i rycinami jest włoski kompozytor Carlo Perinello (1877-1942). Giuseppe Verdi urodził w 1813 roku w Le Roncole, w regionie Parmy. Pochodził ze skromnej rodziny. Muzyki uczył się początkowo u miejscowego organisty. Później, korzystając ze stypendium ufundowanego przez przyszłego teścia, Antonia Barezziego, wyjechał do Mediolanu. Jednak ze względu na wiek i niedostatki w technice pianistycznej nie przyjęto go do konserwatorium. Wówczas jego profesorem został Vincenzo Lavigna – korepetytor mediolańskiej La Scali. Po powrocie do Busetto Giuseppe został tam organistą i poślubił Margheritę Barezzi. W 1839 roku wystawiono w La Scali jego pierwszą operę - „Oberto”. W życiu prywatnym przeżywał wtedy tragedie: zmarło mu dwoje dzieci i żona. Porażkę poniosła druga z jego oper - „Dzień królowania”. Przełamaniem złej passy w życiu osobistym i zawodowym okazała się święcąca triumfy opera Nabucco (skrót od Nabucodonosor – pol. Nabuchodonozor). Przy okazji jej wystawienia Verdi poznał śpiewaczkę - Giuseppinę Strepponi, która po 17 latach związku została jego drugą żoną. Do 1849 roku skomponował aż 14 oper, ale międzynarodową sławę przyniosły mu dopiero kolejne arcydzieła: „Rigoletto”, „Trubadur”, „Traviata” oraz „Moc przeznaczenia” i „Bal maskowy”. „Nieszpory sycylijskie” Verdiego rozpoczęły okres jego fascynacji francuską grand opera (wielką operą francuską). Verdi zmienił historię gatunku operowego. Mimo tego, iż w centrum swoich dzieł stawiał zawsze głos ludzki zrezygnował z popisowych, wirtuozowskich arii, a wzmocnił znaczenie orkiestry, która stała się muzycznym desygnatem motywów i postaci. W ostatnich dziełach jak: „Aida”, „Otello” i „Falstaff” zrezygnował ze ścisłego podziału opery na tzw. numery wokalne (arie, duety, chóry itp.). Łącząc je zbliżał się w stronę reformy operowej Wagnera, nie rezygnując z idiomatycznego dla opery włoskiej stylu bel canto (stylu kantylenowego, oznaczającego „piękny śpiew”). Zmarł 27 stycznia 1901 roku w Mediolanie. Żegnało go 200 tysięcy ludzi, a byli wśród nich: Arrigio Boito, Giacomo Puccini, Pietro Mascagni, Umberto Giordano. Przyjaciel i wybitny dyrygent – Arturo Toscanini poprowadził podczas ceremonii pogrzebowej 900-osobowy zespół, który wykonał dla mistrza słynny chór Va, pensiero (Leć myśli) z opery Nabucco. W ten sposób Włosi oddali hołd swojemu ukochanemu kompozytorowi. Jego arcydzieła dominują do dziś w repertuarach teatrów operowych świata, a arie takie jak La donna è mobile z opery Rigoletto znajdują się w szerokim obiegu kultury.