Geschichten Hellenischer Stämme und Städte […] Erster Band. Orchomenos und die Minyer

Opis dokumentu

Geschichten Hellenischer Stämme und Städte (Wrocław, 1820) - pierwszy z trzech tomów, opublikowanego na przestrzeni 1820-1824 i uznawanego za najważniejsze dzieło w dorobku niemieckiego filologa klasycznego i jednego z założycieli archeologii klasycznej i historii antyku Karla Otfrieda Müllera (1797-1840). Książka przedstawia historię kultury cywilizacji starożytnej Grecji, łącząc metody historyczne z badaniami legend i mitów, które autor traktuje jako materiał źródłowy wczesnej historii Grecji. Pierwszy tom zatytułowany „Orchomenos und die Minyer” jest opisem beockiego miasta Orchomenos, które w okresie cywilizacji mykeńskiej było jednym z ważniejszych królestw, wymienianych przez Homera w Iliadzie i legendarnego plemienia Minyans lub Minyae, które stanowiło pierwotnych autochtonicznych mieszkańców tego miasta.  Karl Otfried Müller urodził się 28 sierpnia 1797 roku w Brzegu. Od 1808 roku uczęszczał do gimnazjum w rodzinnym mieście, po czym w 1814 roku zaczął studiować we Wrocławiu filologię, filozofię, historię nowożytną, języki orientalne (hebrajski i syryjski), matematyką i botanikę. We Wrocławiu słuchał wykładów Heinricha Steffensa (1773-1845) i Ludwiga Friedricha Heindorfa (1774-1816), który zainteresował go starożytnością. W 1816 r. przeniósł się na uniwersytet do Berlina, gdzie studiował m.in. u Augusta Böckha (1785-1867), który był głównym przedstawicielem nurtu antykwaryczno-historycznego – tzw. filologii rzeczowej (niem. Sachphilologie), kładącej nacisk na badania empiryczne. Po trzech semestrach otrzymał tytuł doktora i wrócił do Wrocławia, gdzie pracował jako nauczyciel w gimnazjum Maria-Magdalene-Gymnasium. Dzięki pośrednictwu Böckha otrzymał w 1819 roku stanowisko profesorskie na Uniwersytecie w Getyndze, gdzie nauczał przez następne dwadzieścia lat (1819-1839). W 1823 roku uzyskał profesurę zwyczajną oraz członkostwo w Pruskiej Akademii Nauk. Jego zadaniem na nowym profesorskim stanowisku było uczenie filologii, mitologii, a także archeologii, w której to dziedzinie nie miał żadnego doświadczenia. W związku z powyższym zapewniono mu studiowanie przez dwa i pół miesiąca zbiorów antycznych w Dreźnie, gdzie poznał m.in. Johanna Samuela Erscha, do którego „Allgemeine Encyclopädie der Wissenschaften und Knute” napisał liczne artykuły. W lecie 1822 roku otrzymał urlop na podróż badawczą, która prowadziła do Holandii, Anglii i Francji. W 1825 roku został kustoszem zapoczątkowanego przez Christiana Gottloba Heyne’a (1729-1812) zbioru odlewów gipsowych w bibliotece w Getyndze, w 1831 członkiem senatu uczelni i przewodniczącym naukowej komisji egzaminacyjnej w Królestwie Hanoweru, a w 1832 roku otrzymał tytuł radcy dworu. W 1836 roku został członkiem korespondencyjnym Bawarskiej Akademii Nauk w Monachium. W 1839 roku uzyskał urlop na uczelni i wyjechał w podróż badawczą do Włoch i Grecji. W 1840 roku prowadził prace w Atenach, na Peloponezie, a później brał udział w wykopaliskach w Delfach. Pracował w ruinach świątyni Apollina, gdzie badał inskrypcje. Podczas prac w upale osłabł z sił i musiał przerwać badania. Osłabiony odwiedził jeszcze wyrocznię Trofonisa w Labadei. Czuł się coraz gorzej i z trudem dotarł do Teb, skąd został przetransportowany do Aten, gdzie zmarł 1 sierpnia 1840 roku. Müller zajmował się wieloma aspektami historii i kultury antycznej - od religii i mitologii, przez archeologię i filologię, po filozofię i prawo. Opracował wyjątkowo precyzyjne prace z zakresu starożytnej topografii, kartografii i geografii. Jego zainteresowanie naukowe skupiały się na Grecji, lecz zajmował się również Etruskami, Rzymianami, Egipcjanami, a nawet Indianami. W I poł. XIX w. uważany był za jednego z najważniejszych badaczy starożytności na terenie Niemiec.