Geschichte der Philosophie V Immanuel Kant […] Zweite, verbesserte Auflage

Typ: Książka Rok publikacji: 1916 Miejsce publikacji: Berlin,Leipzig Autor:
  • Bauch, Bruno
Strony: [ 4 ]; 209; [ 3 ] Sygnatura: KD.3396.5 biblioteka cyfrowa link Języki: ger Hasła kluczowe:
  • Historia nauki
  • Historia i rozwój myśli filozoficznej
  • Historia filozofii
  • Kant, Immanuel - życie i myśl filozoficzna
  • Kant, Immanuel (1724-1804)
  • Bauch, Bruno (1877-1942)
Pobierz plik XML Pobierz plik TXT Kategorie:
Data dodania: 13.11.2024

Opis dokumentu

Geschichte der Philosophie V Immanuel Kant (Berlin, Lipsk; 1916; wydanie drugie uuzpełnione) - publikacja z zakresu historii filozofii w opracowaniu niemieckiego filozofa, uznawanego za przedstawiciela neokantowskiej szkoły badeńskiej, współzałożyciela Niemieckiego Towarzystwa Filozoficznego, profesora akademickiego Bruna Baucha (1877-1942). Opracowanie wydane zostało w serii wydawniczej Sammlung Göschen wydawanej od 1889 roku przez księgarnię wydawniczą G. J. Göschen. Pierwszymi tomami serii były dzieła niemieckiego oświecenia i niemieckiego klasycyzmu. Kolejne prezentowały aktualną wiedzę dotyczącą coraz liczniejszych dziedzin nauki i technologii, w tym m.in. językoznawstwa, historii, historii literatury, filozofii, nauk przyrodniczych, matematyki, astronomii, geografii, prawa, nauk politycznych, teologii i religii, muzyki i sztuki, pedagogiki etc. Niniejszy tom prezentuje osobę i myśl filozoficzną Immanuela Kanta (1724-1804) – niemieckiego filozofa, profesora logiki i metafizyki na Uniwersytecie Albrechta w Królewcu, jednego z najwybitniejszych reprezentantów oświecenia, zaliczanego się do najwybitniejszych myślicieli wszech czasów. Myśliciel ten kierował się maksymą: "Niebo gwiaździste nade mną i prawo moralne we mnie". Filozof z Królewca poddawał znane mu osiągnięcia nauki przeglądowi oraz krytycznej ocenie. Dał impuls filozofom i przyrodnikom, by stworzyć prąd o nazwie neokantyzm. Światową sławę przyniosły Kantowi trzy najważniejsze dzieła: Krytyka czystego rozumu (Kritik der reinen Vernunft, 1781); Krytyka praktycznego rozumu (Kritik der praktischen Venunft, 1788) i Krytyka władzy sądzenia (Kritik der Urteilskraft, 1790). Był członkiem 20 towarzystw naukowych w całej Europie. Gdy zmarł 24 lutego 1804 roku, w całym Królewcu zapanowała żałoba. W uroczystym pogrzebie, przy biciu dzwonów we wszystkich kościołach, szli przedstawiciele władz państwowych na czele z gubernatorem Wilhelmem Magnusem von Brunneckiem, przedstawiciele władz miejskich, cały uniwersytet, cechy, różne stowarzyszenia i wielki tłum obywateli miasta.