Geschichte der Philosophie IV Neuere Philosophie bis Kant

Opis dokumentu

Geschichte der Philosophie IV Neuere Philosophie bis Kant (Lipsk, 1913) - publikacja z zakresu historii filozofii w opracowaniu niemieckiego filozofa, uznawanego za przedstawiciela neokantowskiej szkoły badeńskiej, współzałożyciela Niemieckiego Towarzystwa Filozoficznego, profesora akademickiego Bruna Baucha (1877-1942). Opracowanie wydane zostało w serii wydawniczej Sammlung Göschen wydawanej od 1889 roku przez księgarnię wydawniczą G. J. Göschen. Pierwszymi tomami serii były dzieła niemieckiego oświecenia i niemieckiego klasycyzmu. Kolejne prezentowały aktualną wiedzę dotyczącą coraz liczniejszych dziedzin nauki i technologii, w tym m.in. językoznawstwa, historii, historii literatury, filozofii, nauk przyrodniczych, matematyki, astronomii, geografii, prawa, nauk politycznych, teologii i religii, muzyki i sztuki, pedagogiki etc. Niniejszy tom prezentuje historię filozofii nowożytnej do czasów Immanuela Kanta (1724-1804) - niemieckiego filozofa, profesora logiki i metafizyki na Uniwersytecie Albrechta w Królewcu, jednego z najwybitniejszych reprezentantów oświecenia, zaliczanego się do najwybitniejszych myślicieli wszech czasów.  W XVI wieku doszło do załamania się różnych porządków społecznych, przemian w systemie wartości i obrazie świata. Reformacja zachwiała porządkiem religijnym, w całej Europie rozgorzały wojny i spory polityczne. Dokonano nowych odkryć naukowych i geograficznych. Upowszechnienie druku pozwoliło na bardziej intensywną wymianę myśli wśród szerokiego audytorium. Stopniowo rozwijał się kapitalizm i związane z nim mieszczaństwo. Również filozofia była obszarem burzliwych sporów i przemian. Zasadniczą cechą filozofii nowożytnej jest dość wyraźne zerwanie z dotychczasową tradycją, zwrócenie się ku przyszłości i poszukiwanie nowych dróg rozwoju. Zarówno chrześcijaństwo, jak i filozofia starożytna przestały być stopniowo uznawane za wzorzec i granicę możliwości myśli ludzkiej. Zaczęto szukać nowych podstaw refleksji, nie zapośredniczonych przez tradycję czy autorytet. Coraz bardziej zmniejszał się autorytet Kościoła, a coraz większe znaczenie miała nauka. Czy to poprzez refleksję, czy doświadczenie filozofowie starali się samodzielnie dojść do wiedzy filozoficznej. W nowożytności zmienił się również społeczny kontekst uprawiania filozofii. Filozofowie przestali być w większości ludźmi duchownymi. Już w renesansie pojawia się postać świeckiego myśliciela, humanisty, niebojącego się rzucić wyzwania Kościołowi. Nadal jednak filozofowie byli chrześcijanami, starającymi się uzgodnić chrześcijańskie objawienia z refleksją teoretyczną. Tylko jeden istotny filozof wczesnonowożytny, Baruch Spinoza, nie był chrześcijaninem, lecz ekskomunikowanym przez własną wspólnotę żydem. Filozofowie nowożytni wywodzili się z różnych klas społecznych i wykonywali wiele zawodów. Zdecydowana większość z nich to mężczyźni, choć pojawiały się też istotne filozofki: Margaret Cavendish, Émilie du Châtelet czy Elżbieta księżniczka czeska.