Geschichte der Fruchtbringenden Gesellschaft

Opis dokumentu

Geschichte der Fruchtbringenden Gesellschaft (Berlin, 1848) - publikacja opisująca historię Towarzystwa Owocodajnego (niem.Fruchtbringenden Gesellschaft, łac. societas fructifera) - stowarzyszenia wspierającego i kultywującego rozwój dziedzictwa literackiego oraz promującego współczesną literaturę i język niemiecki w opracowaniu niemieckiego historyka Friedricha Wilhelma Bartolda (1799-1858). Organizacja zwana również Palmenorden (Zakon Palmowy) była elitarnym zrzeszeniem literatów i gramatyków założonym 24 sierpnia 1617 w Weimarze pod patronatem księcia Ludwiga I von Anhalt-Köthen, które stawiało sobie za cel utrzymanie wysokiego poziomu niemieckiej literatury, języka i cnót patriotycznych, zwłaszcza w trudnym okresie wojny trzydziestoletniej. Symbolem towarzystwa była palma kokosowa  stąd nazwa Polmorden), która była bogata w owoce i której składniki można było wykorzystać. Z tych cech wywodzi się motto stowarzyszenia „Alles zu Nutzen”. Organizacja była największym towarzystwem literackim i językowym w epoce baroku i liczyła sobie ok. 890 członków, wśród nich był m.in. poeta Martin Opitz, a także inni znani niemieccy pisarze i gramatycy, jak Justus Georg Schottelius, Christian Gueintz, Georg Harsdörffer, Philipp von Zesen etc. Do Towarzystwa nie przyjmowano kobiet. Podobnie jak we florenckiej „Accademia della Crusca” członkowie Towarzystwa nosili przydomki: Martin Opitz to „Koronowany”, Andreas Gryphius miał pseudonim „Nieśmiertelny”, Justus Georg Schottelius to „Poszukujący” itd. Towarzystwo Owocodajne w trosce o czystość języka niemieckiego zajmowało się tłumaczeniami, doskonaleniem stylu i poprawności gramatycznej. Dla wyrazów obcych starano się znaleźć rodzime odpowiedniki. Niektóre z propozycji (zniemczeń) przyjęły się w języku niemieckim i występują współcześnie, jak np. beobachten (w miejsce observieren), buchstaben (zamiast lettren) etc. Inne zaś stały się obiektem ironicznych drwin i symbolem przesadnego puryzmu językowego, jak np. próba zastąpienia wyrazu Nase (nos) przez Gesichtserker (występ/wykusz twarzowy). Prace językowe uwzględnione w programie w sensie badania, promowania i standaryzacji języka niemieckiego, jego ugruntowania się jako języka uczonych i poetów, ale także każdego człowieka, powinny służyć chrześcijańskiemu ideałowi jedności i pomóc językowi ojczystemu osiągnąć równą pozycję z innymi językami europejskimi.