Gesammelte Werke von Gustav Freytag […] Sechster Band

Opis dokumentu

Gesammelte Werke von Gustav Freytag (Lipsk, 1897) - szósty z dwudziestu dwóch tomów kolekcji dzieł niemieckiego pisarza, historyka kultury i dziennikarza Gustawa Freytaga (1816-1895), wydanej po raz pierwszy na przestrzeni 1886 -1888. Niniejszy, szósty tom (wydanie drugie) zawiera dwie pierwsze księgi, powieści „ Die verlorene Handschrift” (pol. „Zaginiony rękopis”), dzięki której Freytag stał się w drugiej połowie XIX wieku najczęściej czytanym pisarzem w Niemczech. Bohaterami powieści napisanej w pięciu księgach są profesor Felix Werner i doktor Fritz Hahn, którzy poszukują zaginionego rękopisu Tacitusa. Pierwsza wzmianka o miejscu znaleziska znajduje się w katalogu bibliotecznym dawnego klasztoru w Rossau. W jednej ze współczesnych recenzji powieść Freytaga określono jako połączenie wielowymiarowości „Imienia róży” z wartką akcją „ Indiany Jonesa”. Urodzony w 1816 roku w Kluczborku (niem.Kreuzburg) na Śląsku Freytag uczęszczał od 1829 roku do gimnazjum w Oleśnicy, po czym rozpoczął w 1835 roku studiowanie filologii niemieckiej na uniwersytecie we Wrocławiu. W 1836 roku przeniósł się na uniwersytet w Berlinie. Swoją twórczość literacką rozpoczął we Wrocławiu wierszami Bilder aus dem Volke (1838/41) i komedią historyczną Die Brautfahrt oder Kunz von der Rosen (1841, druk 1844). Pierwszym sukcesem okazała się sztuka Die Valentine (1847) o tematyce mieszczańsko-liberalnej. Jednak przejście do tematyki i stylu dramatu Młodych Niemiec, do czego go inspirowała twórczość Heinricha Laube (1806–1884) i Karla Gutzkowa (1811–1878), było tylko etapem przejściowym. W 1847 roku Gustav Freytag zamieszkał w Dreźnie, następnie przeniósł się Lipska. Rewolucja 1848 roku zrodziła w Freytagu zainteresowania polityczne. Podczas niej założył w Dreźnie Stowarzyszenie Rzemieślników (Verein für Handwerker) niesaksońskiego pochodzenia, które miało zapewnić im schronienie i trzymało się z dala od politycznej radykalizacji. Jednocześnie stał się wybitnym dziennikarzem, którego znajomość polityki wewnętrznej wyrażała się w artykułach pedagogiczno-krytycznych. Wobec Otto Bismarcka zachowywał rezerwę. Od 1848 do 1861 i ponownie w latach 1867–70 wydawał razem z Julianem Schmidtem czasopismo „Die Grenzboten“, które było reprezentantem północnoniemieckiego liberalizmu i nowego "realizmu" literackiego. Częścią literacką czasopisma kierował Schmidt, a Freytag zajmował się zagadnieniami politycznymi, socjologicznymi i historycznymi. W latach 1871–73 Freytag współpracował z czasopismem „Im neuen Reich“. Od 1851 roku zaczął intensywniej zajmować się twórczością literacką. Od 1853 roku utrzymywał przyjacielskie kontakty z księciem Saksonii-Coburgu-Gothy Ernestem II, który w 1854 roku mianował go radcą dworu, co chroniło go przed pruskimi prześladowaniami policyjnymi z powodu przestępstw prasowych. Powstała w 1853 roku sztuka „Die Journalisten” osadzona była w nowoczesnym środowisku prasowym oraz przedstawiała walkę między konserwatywnymi i liberalnymi stronnictwami. Stała się kanonem literatury niemieckiej i do połowy XX wieku była jedną z najczęściej wystawianych sztuk w Niemczech. W 1854 roku światło dzienne ujrzała trzytomowa powieść o życiu kupieckim „Soll und Haben”, która podejmowała aktualne kwestie socjologiczne i narodowo-polityczne. Jako historykowi sztuki i kolekcjonerowi udało się Freytagowi stworzyć do dziś wartościowe, oparte na głębokiej wiedzy źródłowej, pięciotomowe dzieło Obrazy z niemieckiej przeszłości (Die Bilder aus der deutschen Vergangenheit, 1859–67). Polityczne tło w twórczości Gustava Freytaga pojawiło się w biografii przyjaciela „Karl Mathy. Geschichte seines Lebens” (1869), a jeszcze wyraźniej widać go w sześciotomowym cyklu powieści „Die Ahnen” (1873–81). W 1866 roku Gustav Freytag został deputowanym Partii Narodowo-Liberalnej w północnoniemieckim Reichstagu. W 1886 roku został tajnym radcą dworu i otrzymał order Pour le Mérite für Wissenschaften und Künste.