Friedrich Schlegel’s sämmtliche Werke (Wiedeń, 1822) - pierwszy tom antologii twórczości niemieckiego poety, krytyka literackiego, językoznawcy i filozofa kultury Karla Wilhelma Friedricha von Schlegela (1772-1829). Zbiór zawiera osiem wykładów wygłoszonych przez Szchlegela w Wiedniu w 1812 roku. Ich tematyka odnosi się m.in. do historii literatury greckiej, rzymskiej, indyjskiej, arabskiej, perskiej oraz europejskiej, poezji staroniemieckiej, poematów rycerskich etc. Friedrich Schlegel był obok swojego brata Augusta Wilhelma Schlegela (1767-1845) jednym z najważniejszych reprezentantów wczesnego romantyzmu w Jenie. Uważany jest za pioniera typologii języków i indologii. Należał do najbardziej wpływowych filozofów i badaczy literatury romantyzmu niemieckiego. Jego eseje, studia i wykłady, oparte na gruntownej znajomości pokantowskiej filozofii niemieckiej zapoczątkowały nowoczesne podejście do literatury, do dziś uznawane za aktualne. Oryginalność punktu widzenia i stylu kazała jednemu z dwudziestowiecznych badaczy literatury zaryzykować tezę, że "cała dyscyplina pod nazwą Germanistik rozwinęła się tylko i wyłącznie po to, aby ominąć wyzwanie, jakie Schlegel rzuca całemu pojęciu dyscypliny akademickiej". Schlegel wywarł wpływ prawie na wszystkie obszary nauk humanistycznych. W niemieckim obszarze językowym uchodzi za założyciela krytyki literackiej. W Europie jego nazwisko stało się w XIX w. synonimem opozycji wobec klasycyzmu.