Epicedium autorstwa Melchiora Schutzinga Bawarczyka napisane ku czci zmarłej 1 lutego 1574 roku Urszuli, zamieszkałej w Malborku, której małżonkiem był Joannis Thymmen; kierowane do ich wnuka, D. Baldasara Stürmera. Utwór poprzedza elegia dedykacyjna skierowana do Baldasara Stürmera, syna świętej pamięci Grzegorza Stürmera, w której autor tonem osobistym zaznacza swój udział w żałobie adresata i, uznając wielkość straty (iacturae demonstratio) oraz godność zmarłej, wyraża chęć uwiecznienia pamięci o niej (elementy laudatio). W dalszej kolejności, zgodnie z konwencją, pojawiają się elementy comploratio – opłakiwania zmarłego, z lamentacją nad losem ludzkim napiętnowanym widmem nieuchronnej śmierci, a wszystko opatrzone motywiką mitologiczną. Jednak im bliżej momentu consolatio, tym silniej zaznacza się chrześcijańska wiara w zmartwychwstanie, wyrażona w wezwaniu do zmarłych, by powstali z ciemności. W tym duchu autor zwraca się na koniec bezpośrednio do zmarłej Urszuli, wyrażając pewność, że za cnotliwe życie przed Boskim trybunałem otrzyma w nagrodę życie wieczne. Druk współoprawny (klocek introligatorski), sygn. Pol.6.II.392-Pol.6.II.6.II.426. Format bibliograficzny: 4. Pieczątki: 1, 5, 10, 11. Dawne sygnatury: N.2., N.2.Misc.2. Zewnętrzne oznaczenia: DT, TD. Typ oprawy (materiał) - biały pergamin; krawędzie przycięte - barwione; okładziny - tektura; zdobienia oprawy - tłoczenia złocone; okładka częściowo oddzielona od bloku; deformacje - niewielkie; niewielkie przedarcia/ubytki; znaczny stopień zainfekowania mikroorganizmami. W 2010 r. druk poddano konserwacji zachowawczej w ramach projektu „Konserwacja zachowawcza druków XV-XVII w. Biblioteki Elbląskiej”.