Elpizon oder Ueber meine Fortdauer im Tode. Zweiter Theil

Typ: Książka Rok publikacji: 1806 Miejsce publikacji: Leipzig Autor:
  • Sintenis, Christian Friedrich
Strony: 368 Sygnatura: KD.973.2 biblioteka cyfrowa link Języki: ger Hasła kluczowe:
  • Teologia
  • Religia
  • Filozofia religii
  • Antropologia filozoficzna
  • Nieśmiertelność
  • Sintenis, Christian Friedrich (1750-1820)
Pobierz plik XML Pobierz plik TXT Kategorie:
Data dodania: 18.01.2024

Opis dokumentu

Elpizon oder Ueber meine Fortdauer im Tode (Lipsk, 1806) - wydana anonimowo druga z trzech części publikacji dotykającej kwestii nieśmiertelności i istnienia po śmierci w opracowaniu niemieckiego teologa protestanckiego, pisarza religijnego, gawędziarza, profesora teologii luterańskiej i metafizyki oraz najbardziej wpływowego duchownego swoich czasów w rodzinnym mieście Zerbst Christiana Friedricha Sintenisa (1750-1720). Rozważania autora zaliczają się do grona licznych ówcześnie publikacji religijnych mających na celu poruszenie serc oraz uszlachetnienie życia duchowego i dotykają kwestii nieśmiertelności, czyli wiecznego trwania w życiu, która jest jednym z atrybutów Boga i przypisuje się go także duszy ludzkiej po śmierci ciała. Wiąże się to także z ideą odrodzenia ciała i ponownego zjednoczenia go z duszą. Pełna koncepcja nieśmiertelności duszy wymaga nie tylko jej dalszego istnienia, ale także tego, aby odbywało się to ze świadomością osobowości i zdolnością do swobodnej pracy dla wyznaczonego przez rozum celu, naszego istnienia, aby stopniowo zmierzać do coraz większej doskonałości moralnej. Z racji tego, że nie ma empirycznych dowodów na nieśmiertelność, dla żyjących nie jest ona przedmiotem wiedzy, ale wiary. Wiarę w nieśmiertelność znajdujemy w religiach najbardziej wykształconych narodów wszechczasów, a niemożność zniszczenia naszej osobowości jest odczuciem i świadomością wszystkich zdolnych natur. Wiara ta opiera się na tej samej podstawie co wiara w Boga i pochodzi z tego samego źródła. Całkowicie wystarczające jest także uzasadnienie, że nie ma sprzeczności w wyobrażaniu sobie duszy jako czegoś nieskończenie ciągłego i skutecznego oraz że na pogląd przeciwny nie ma dowodu. Życie na ziemi jawi się tym, których inspiruje wiara w Boga i nieśmiertelność, jako przygotowanie na przyszłość, a wiara ta wzmacnia także ich poczucie obowiązku, zwłaszcza gdy wymaga to ofiary doczesnego szczęścia, a być może i samego życia. Za pomocą swojej wyobraźni ludzie ukształtowali najróżniejsze wyobrażenia na temat stanu po śmierci, w tym wyobrażenia o wędrówce duszy, świecie pozaziemskim, niebie, raju i piekle etc.