Franciszek Giedroyć (1860-1944) wybitny polski lekarz i historyk medycyny, w swojej książce zajął się problemem ekspertyz lekarskich w dawnych sądach polskich do końca XVIII wieku, t.j. do chwili, kiedy medycyna sądowa stała się przedmiotem wykładowym na uniwersytetach, a jej zasady weszły do praktyk sądowych. Medycyna sądowa mogła powstać dopiero wtedy, gdy ukształtowały się państwa, a sądownictwo przeszło do przekonania, że kwestie specjalne najlepiej oddawać pod rozwagę specjalistów medycznych. Po raz pierwszy lekarza sądowego (w dzisiejszym tego słowa znaczeniu) spotykamy w roku 1209. Książka stanowi zbiór przykładów różnych rozpraw sądowych z uczestnictwem lekarzy i ich ekspertyz.